Erik

Ik geniet er van om naar Podcasts te luisteren. Ik heb geloof ik wel eens eerder de tip gegeven om naar Man Man Man de Podcast te luisteren waarin drie radio-DJ’s inmiddels al aan hun 6e seizoen bezig zijn om te onderzoeken hoe mannelijk ze eigenlijk zijn.

Ik luister podcasts als ik (alleen) wandel, als ik op de fiets zit naar het werk (wat niet meer zo vaak voorkomt) of onderweg als Marjolein en ik een eind moeten rijden. Afgelopen weekend waren we een weekendje naar Maastricht en gedurende die 200 kilometer kun je lekker naar podcasts luisteren.

Zo hebben we geluisterd naar Miljuschka Witzenhausen die bijzonder smakelijk over eten kan vertellen en daarbij dan ook iemand interviewt die over zijn of haar eet eetervaringen verteld. Ditmaal was het Richard Groenedijk die bijzonder smakelijk over de recepten van zijn moeder in zijn jeugd in Zeeland vertelde. Spek, kaantjes, en andere vettige happen kwamen langs.

Een andere podcast die we luisterden was nieuw; Paul de Leeuw lult. Hierbij heeft hij bij iedere aflevering een ander thema en er zitten een paar vaste items in. Zo gaat hij iedere week bij zijn moeder langs. Zijn moeder is eind tachtig maar nog bijzonder kwiek en jong van geest. Daarbij is ze ook goed gebekt. Zijn gast was (ook hier toevallig) Richard Groenedijk. Het thema was ‘doosjes’. Allerlei onderwerpen kun je hierbij bedenken maar Tupperware was hier 1 van. Als gast had hij ook een dame die Tupperware party’s gaf en nu gedwongen moest stoppen. Een irritant dwingend mens die door haar wijze van spreken toch weer humoristisch werd. Mede omdat Paul er lekker de draak mee stak. Maar hij ontkwam er niet aan om verplicht ook nog een Tupperware party bij hem thuis te organiseren.

De tweede aflevering ging over Darmen. Hier bracht hij het onderwerp darmkanker ter sprake. Hij zijn eigen internist uitgenodigd die reeds meerdere malen bij Paul een Endoscopie heeft gedaan en Henk Krol die een ernstige vorm van darmkanker heeft gehad en vertelde daar ook over. Nu heb ik niet zo veel met Henk Krol en ik irriteer me al snel als ik hem op TV hoor praten. Maar Paul triggerde me wel met iets. Hij gaf aan dat Henk Krol vanuit zijn hoofdredacteurschap van de gaykrant en later als kamerlid enorm veel betekent heeft voor de LHBT(etc) community. Hij heeft onder andere de basis gelegd voor het homohuwelijk (april 20 jaar geleden) en nog veel meer andere zaken.

Henk Krol heeft de Kamer moeten verlaten en de Boerenpartij heeft haar toetreding gedaan. Ik zal u eerlijk zeggen, ook hier heb ik niet veel mee. Maar realiseerde me wel dat door onder andere het toetreden van de Dierenpartij destijds het onderwerp vlees en consumptie hiervan inmiddels wel op de kaart is gezet. Ook wij eten minder vlees inmiddels en denken wat bewuster na. Wellicht dat de Boeren die het ook bijzonder zwaar hebben door de boerenpartij meer aandacht krijgen bij het onderwerp klimaatcrisis.

Ook Sylvana Simons is toegetreden tot de Kamer. Ik heb reeds eerder een blog geschreven over de Zwarte Pieten discussie en mijn (inmiddels) bijgestelde visie hierop. Ik denk toch dat zij in de Kamer nodig is om een goede discussie te hebben in ons politieke veld over het slavernij verleden, de gestolen goederen etc. Zet het maar op de kaart en regel het.

Mijn conclusie is dat je dus niet groot hoeft te zijn om toch veel te kunnen betekenen. Ook op toneel heb ik vaak terug gezien dat de kleine rollen de sjeu gaven aan de voorstelling. Toch Rob Burger?

Precies deze week twee jaar geleden speelden wij onze prachtige voorstellingen de Titanic. Mij viel aan het eind van de laatste voorstelling de eer de beurt om een koninklijke onderscheiding te ontvangen. Voor EDOG, voor mijn Theatergroep Diemen (die trouwens in april 2021 precies 20 jaar bestaat), voor het vrijwilligerswerk met ouderen en nog een paar dingen. Een prachtige apotheose, zonder te weten dat EDOG een jaar later stil zou vallen.

Ik heb in de jaren bij EDOG vele mooie prijzen mogen ontvangen. Speldje bij het 10-jarig lidmaatschap, speldje bij het 25-jarig lidmaatschap maar ook tussendoor nog een aantal mooie onderscheidingen.

Het is jarenlang namelijk traditie geweest om tijdens het etentje na de voorstellingen tussen de gangen door een aantal mensen te bedanken en ze een prijs te geven. Dit werd gelardeerd met anekdotes uit het afgelopen jaar. Grondlegger van deze speeches is Ab Niewold geweest. Ab (ome Appie voor intimi) was een groot acteur in het kleine toneel. Hij heeft vele kleine rollen vervult die hij op grootse en komische wijze neerzette. Hij kon humor in zijn stemgebruik opnemen als geen ander en had de lach aan zijn kont hangen.

Tijdens feestavonden was Ab die (vaak samen met zijn grote vriend Edwin van Grasstek) weer een voordracht deed. Dat kon gaan over een clownsverleden maar ook met kleine sketches. Daar waar ik nog wel eens uit de bocht kan vliegen met mijn humor was Ab altijd beschaafd en bracht zijn komische voordracht met klasse. Ook in het donateursbulletin stond hij altijd met een mooi zelfgeschreven verhaal. Ik herinner mij een verhaal waarin hij beschreef dat er een bouwploeg vergadering was waarbij drankjes en nootjes op tafel kwamen. Ook Ab nam een lekker handje met nootjes en gooide die in zijn mond. Het werd wel wat moeilijker eten toen uiteindelijk bleek dat dit ongepelde pistache nootjes waren.

Ab was een trouw EDOG- maar ook bouwploeglid. Hij schilderde de prachtigste decors en maakte voor de regisseur ook de maquette. Ook voor mijn eerste te regisseren voorstelling, de Mikado, heeft hij dit nog gedaan.

Terug naar het etentje na de voorstelling; Ab bracht daar op een cabareteske wijze zijn anekdotes van het afgelopen jaar. Hij had oog voor details maar ook oog voor wat EDOG nodig had. Hij knutselde prijzen in elkaar die hij uitreikte aan ‘Nieuw talent’, ‘meest betrokken vrijwilliger’, ’trouwste koorlid’ en wat al niet meer. Zowel Linda als ik hebben deze prijzen mogen ontvangen net zoals nog vele andere leden en vrijwilligers. Bij ons staan ze nog steeds in zicht op een mooi plekje en ik verwacht dat dit bij alle ontvangers van deze prijzen zo is. Wij koesteren de herinneringen.

Deze traditie is later op bijzonder knappe wijze overgenomen door Arie Bervoets. Arie nam tijdens de zware EDOG week de tijd om ook nog eens thuis een verhaal te schrijven over wat was opgevallen het afgelopen jaar en een aantal personen in het zonnetje te zetten. Ook hij reikte prijzen uit en introduceerde de gouden krommer. Behalve dat Arie zijn verhalen knap vertolkte bracht ook hij dit met humor waardoor dit een hilarisch half uurtje werd tijdens het etentje waar we met z’n allen met plezier op terugkijken.

De laatste jaren werd dit gedaan door Riek. Ook Riek vertolkte als volleerd cabaretier haar rol. Door Riek werd ons een spiegel voorgehouden over hoe we soms uitspraken deden die nergens op sloegen of hoe we op een bijzondere wijze met elkaar omgingen of zij legde verbanden waar we nooit aan gedacht hebben.

Ik daag Riek uit om ons eerstvolgende etentje dit wederom te doen waarbij ik hoop dat ze de afgelopen periode op de hak neemt en ook ons als EDOG zijnde een spiegel voor gaat houden. Dat ik bijvoorbeeld terug trad als regisseur en dat EDOG dan gelijk geen voorstellingen meer heeft, dat ik minder zichtbaar wilde zijn maar ook meteen twee keer per week mijn verhalen aan u opdring maar ook mijn blog verhalen met hierin inconsequenties zullen vast genoemd worden. Dat zal ik dan maar voor lief nemen.

Het is vandaag 23 maart. Als je maart zegt, dan zeg je EDOG en als je EDOG zegt dan zeg je EDOG week. Natuurlijk kon het wel eens een weekje vroeger of later maar het zou zomaar deze week geweest kunnen zijn. De wisseling in weken naar voren of naar achteren komt meestal door de Pasen. Als die vroeg valt dan hebben wij er last van.

Schoolkinderen die hadden ook altijd last van ons. Zij konden een week lang geen gym hebben. Dat vindt de gymleraar van de Diemense Scholen ‘Jan’ niet altijd even leuk. Hij heeft wel eens afgedwongen dat hij nog een halve zaal mocht hebben. Dan ging het tussenscherm naar beneden en moesten we half werk leveren.

Tijdens de EDOG week waren er ook vaak bijzondere dagen. Net als dit jaar zijn er ook wel verkiezingen geweest. Dan werd er in de voorhal een stembureau opgebouwd en als wij dachten laat naar huis te gaan op de woensdag gingen de tellers van de stembiljetten nog even door. Ook hebben we één keer een Elfstedentocht gehad. Oei dat was lastig want je wilde en kijken en bouwen. Het sfeertje was dubbel zo leuk en de onderlinge warmte hielp ons door de kou heen.

We hebben in de EDOG week ook heel wat verjaardagen gehad. Om niemand te vergeten noem ik geen namen, maar ik denk dat de taarten van die jarigen de basis zijn geweest voor mijn toename in mijn omvang.

Weten jullie trouwens dat we ook wel in februari gespeeld hebben? Dat was in het gehele begin van de EDOG tijd en we hebben zelfs op zaterdag en zondag gespeeld in plaats van vrijdag en zaterdag.

Deze week had een week moeten zijn van veel brood en broodbeleg halen op de markt voor onze vrijwilligers. Er werd verse soep gemaakt. Grote pannen vol. Daar moet je wel in blijven roeren anders brandt hij aan. Ik geniet trouwens ook altijd van de witte boterham met speculaas. Echt EDOG staat bekend om haar beroemde catering ploeg. Altijd en op elk moment verse koffie.

Ook de dames die in allerlei hoekjes van de sporthal kleding aan het (ver)maken zijn, lovertjes opnaaien, die broek nog even uitleggen, of de zoom eruit halen mis ik. Uiteraard moeten er ook altijd poten vermaakt worden want als ze niet te kort zijn dan zijn ze wel te lang.

Bouwploeg- en opbouwleden zijn de handige jongens van EDOG en als je niet handig bent dan wordt het wel. Een schroefboormachine of en kwast kan iedereen wel vasthouden. Volgens mij zijn diverse Bob de Bouwer filmpjes maar ook Buurman en Buurman filmpjes op EDOG gebaseerd.

Bewondering heb ik altijd voor degene die avonds op het podium staan te stralen als koor of als solist en toch de gehele dag in touw zijn geweest in de sporthal. De kou en het vocht in de hal met de open deuren, het vele stof en het gelach en onderling geschreeuw moeten wel van invloed zijn op de stem maar dat was nooit te horen. Dat betekent dat EDOG kwaliteit in huis heeft. Stemmen die niet kapot te krijgen zijn.

We weten dat dit alles weer komt in welke vorm dan ook. Hou vol en pep elkaar op. Maar het doet op dit moment wel een beetje zeer.

Afgelopen zaterdag heb ik zitten kijken naar een geweldig programma. Dit programma is gemaakt door iemand die al 15 seizoenen een programma had op een vast tijdstip. Hij was vlak voor het begin van de Corona hier mee gestopt en wilde zoeken of er meer was, en wat hij dan zelf wilde. Ik heb het hier natuurlijk over DWDD met Matthijs van Nieuwkerk.

Hij heeft een klein jaar nagedacht over een nieuw programma, had het concept klaar toen we in december de volledige lockdown in gingen. Hij besloot toch te starten en zette het programma letterlijk nog in de steigers toch op de buis. Muziek is een centraal thema in zijn programma en ik heb al mooie pareltjes voorbij zien komen. Ik noem Andre van Duin en Danny Vera met een prachtig Charles Aznavour nummer.

Zaterdag ging het programma over Big bands. Ze bestaan bijna niet meer en we kregen een terugblik naar Big bands die voornamelijk uit Amerika komen. Ik herinner me trouwens zelf nog de film Les Unes et Les Autres waar ook een Bigband een centrale rol speelt. Een prachtige film ten tijde van de 2e wereldoorlog en speelt zich af in Rusland, Parijs en Amerika.

Matthijs had op zijn steigers ook een enorme Big band, uiteraard anders en moderner dan de jaren veertig maar toch indrukwekkend. Zeker toen er een battle plaatsvond tussen de blazers van het gezelschap. Opzwepend en het plezier spatte ervan af.

Volgens mij hebben we in Nederland ook een Bigband gehad: The Ramblers. Zij hadden de klank van een Big band en speelde nummers als ‘Wie is Loesje, wie is toch dat snoesje. Loesje is het meisje van de drummer van de band’. Er zijn maar weinigen die zich dat nog kunnen herinneren en je hoort het al helemaal niet meer.

Ik snap wel dat je het niet meer hoort omdat het natuurlijk ‘old fashion’ is. Maar ook dit kun je doorontwikkelen of er anders naar kijken.

Aan het eind van het programma van Matthijs in het onderdeel Forever Young was Herman van Veen te gast. Ik ben geen groot van van zijn genre maar ik bewonder wel wat hij kan. Hij is ondertussen 76 jaar, speelt nog elke week in een eigen privé zaaltje zijn voorstelling met zijn muzikanten om vers te blijven indien het optreden weer mag. Als je een marathon renner plotseling niet meer laat rennen dan raken de hersenen in de war en geven ze het op. Je moet blijven trainen, maar ook doorontwikkelen.

Doorontwikkelen liet Herman van Veen zien. Hij bracht het nummer Opzij opzij opzij. Dit nummer is 40(!) jaar oud. Nu werd het gebracht samen met O’G3ne, een giga Big band, muzikanten van Herman zelf én een rapper. Ongelofelijk boeiend om te zien hoe dit in elkaar zat. Close harmonie, rap, energie van Herman (fysiek en muzikaal) en prachtig in beeld gebracht. Wederom een pareltje op de Nederlandse televisie.

EDOG is ook zo een pareltje, maar dan uit Diemen en omstreken. Wij zijn net zo vernieuwend. Altijd geweest en zullen dit ook blijven. Naast het traditionele podium met operette is vernieuwend theater gebracht door buiten de 4e wand (het publiek) te gaan spelen. Zowel in de zaal als ook via podium uitbouw. En we gingen de hoogte in.

We zijn overgestapt op een ander genre, die ons successen opleverde zowel qua leden als publiek (en waardering). Er is gekozen voor andere vormen van decor (doeken). We brachten de digitale wereld in de voorstellingen met meezing teksten en projecties. Ik herinner me de operette de Mikado waar in de voorstelling aangekondigd werd dat de Mikado uit Japan naar Diemen kwam. Hierop zakte een projectiescherm en het publiek zag de Mikado in een Riksja door Diemen rijden. Hij werd bijna overhoop gereden door een tram, belde aan bij en vroeg de weg aan de burgemeester en arriveerde uiteindelijk bij de ingang van de sporthal. Daarna reed de Riksja live het toneel op. een knap staaltje digitalisering van Arie Bervoets.

EDOG en zijn leden zijn altijd meegaan in deze ontwikkelingen. Bestuur en artistieke leiding zijn altijd vernieuwend geweest en ook nu hoor ik voorbij komen dat we vernieuwend het concert kunnen brengen. Naast een gewoon normaal live uitvoering kunnen we ook streamen. Dat is live spelen en je laat het publiek via een digitale link thuis meekijken.

Als we niet met een heel koor live kunnen spelen dan kun je overwegen de solisten live te laten zingen, het koor (net als Seizoenen van liefde) van te voren op te nemen en dit te streamen. In het uiterste geval kun je alles (dus ook de soli) van te voren opnemen en uitzenden. Mogelijkheden genoeg (en uitdagingen uiteraard). Ik verheug me op de toekomst en bij mij bruist het alweer. Bij u ook?

Laat niemand ooit nog zeggen dat er binnen EDOG een oude garde aanwezig is. Ik ken ze niet. Alive en kicking.

Op het moment dat ik deze blog schrijf ben ik ziek. Nou ja ziek, ik voel me niet geheel lekker. Verkouden, pijnlijke bijholtes, hoofd- en keelpijn en een continu verstopte neus. Dit kwam zondagmiddag plotseling opzetten.

Hoewel ik dacht dat het een gewone verkoudheid was ben ik toch moreel verplicht me te laten testen. Als voorbeeld (zorgmedewerker), vanuit verantwoordelijkheid naar het gezin, omdat het dringend geadviseerd wordt vanuit de overheid en omdat ik van dichtbij de consequenties zie en hoor op mijn werk.

Ik ben dus maandagochtend getest maar bleek s’ middags negatief voor Corona te zijn.

Het eerste wat ik dacht was: ‘Zie je wel.’ Maar ja, ik ken ook de verhalen van een enkele loopneus of mensen die zomaar getest zijn zonder klachten en die toch eindigden in het ziekenhuis. Dus goed dat ik gewoon gedaan heb zoals we met elkaar hebben afgesproken.

Het lastige met ziek zijn en thuiswerken is dat je wel je baas belt dat je ziek bent maar dat toch wat mails wegwerkt. Dat is niet verstandig want dat schept onduidelijkheid. ‘Ben je er nou wel, of ben je er nou niet’: werd mij de vraag gesteld. Ik probeer mij in te houden om niet naar mijn mail te kijken.

Nou ben ik het tv-kijken ook een beetje zat, Klaar met Netflix en Videoland en mijn opnames heb ik wel gezien. Gelukkig kreeg ik van Marjolein een mooi reisblad om te lezen. Aanrader voor iedereen die in deze tijden even wil wegdromen.

Je kunt ook nadenken, ja dat doen mannen ook. Ze lopen niet enkel zielig te doen vanaf de bank als ze ziek zijn. Hoewel het wel heerlijk is dat de thee wordt verzorgd, het eten klaar is en de boodschapjes tijdens de regen door dochterlief gedaan worden.

Nee ik dacht na over ene bericht wat ik gelezen heb ik de krant: ‘Dit jaar nul griepgevallen’. Ik snap er werkelijk niks van en ik ben er nog steeds niet uit. Ik heb ooit gelezen dat als je griep hebt dat je dan hoge koorts hebt en je echt een paar dagen goed ziek bent. Ik denk daarom dat ik nog nooit griep heb gehad. Ik heb me wel vaker ziek gemeld met griep maar als ik de verschijnselen lees dan had ik dat niet. Ik was wel hondsberoerd dus een fikse verkoudheid met lichamelijke gevolgen en spierpijn. Maar ik geloof niet dat het ooit griep was.

Ik ben ook nog nooit voor griep naar de huisarts gegaan. Waarom zou je. Het is een virus en hij kan er toch niks aan doen. Ik ken ook niemand in mijn omgeving die ooit wel naar de huisarts is geweest voor griep.

Hierbij vraag ik me wel af hoe ze aan die jaarlijkse cijfers komen. Hoe leg je al die mensen met griep, die niet naar de huisarts gaan statistisch vast in een systeem? Ik denk dat in mijn personeelsdossier staat dat ik wegens griep afwezig ben dus die aantallen kunnen ze delen, maar ja dat klopt dus niet want ik heb officieel nog nooit griep gehad.

Als er al iemand naar de huisarts is geweest voor griep, hoe stelt hij dat dan vast. Zegt die huisarts gewoon op basis van de klachten: ‘U heeft griep’!?. Er wordt geen bloed onderzoek gedaan. Ik kan me wel voorstellen dat verkoudheid en ‘griep’ wordt overgedragen aan elkaar net zoals Corona en we nemen nu veel meer afstand, dus het kan kloppen dat het aantal minder is. Maar nul?

Wie het weet mag het zeggen.