Bijna goud.

Iedere avond als ik naar bed ga denk ik even aan maart 1996. Dat was het jaar dat we de voorstelling Victoria en haar Huzaar speelde. Het was het jaar dat het door meerdere zaken bijzondere voorstellingen werden. Zo bijzonder dat ik nog steeds elke avond als ik naar bed ga er even aan denk. Nu al bijna 24 jaar lang elke avond.

In dat jaar speelde Edwin van Grasstek èèn van zijn eerste grote rollen. Hij was toen al geweldig, en is later nog veel groter geworden. Voor degene die hem niet kennen; Edwin is de zoon van Thea van Grasstek (u weet wel van de sopranen en de koffie), hij is het neefje van Carla Bout (u weet wel, zij zat na haar EDOG zang- en koorperiode bij EDOG nog jaren te souffleren), maar hij is ook het neefje van Fred Gast (u weet wel de man die na zijn zang- en koorperiode bij EDOG ieder jaar de vrachtwagen bestuurde tijdens de opbouwdagen in de sporthal). Kortom Edwin van Grasstek die niet alleen bij EDOG maar ook bij andere verenigingen prachtige rollen op zijn naam heeft staan en waar ik, toen ik met hem samen rollen mocht vervullen, enorm veel mee gelachen heb. Juist; die Edwin van Grasstek dus!

Deze Edwin speelde in de opening samen met Cor de Wit (u weet wel, de tenor van Truus die bij de sopranen zit). De opening speelde zich af in Siberië, in een gevangenis. Edwin mocht vluchten in ruil voor zijn geliefde viool. Op het moment dat hij dit wil vertellen aan Cor breekt de viool in tweeën. Edwin die nog spreekt over zijn ‘prachtige viool’ vertelt Cor dat hij die viool eigenlijk niet kan missen. Cor kijkt enkel naar deze in tweeën gebroken viool en zegt droog: ‘ik kan het me niet voorstellen.’

Maar om eerlijk te zijn, ik denk niet aan die twee heren bij het naar bed gaan. Er gebeurde nog meer; Later in die voorstelling had Edwin een leuke jonge scharrel aan de haak geslagen en zij wandelden samen een tuin in. Zij besloten te gaan zitten op een bankje. Op dat moment zakken zij dwars door het bankje heen. Na de lach van het publiek speelde zij gewoon door. Waar hij het vandaan haalde weet ik niet maar de toenmalige regisseur wist ergens in de sporthal een nieuwe tuinbank te versieren, instrueerde iedereen te wachten met hun volgend opkomst en liet twee bedienden (onder luid applaus) een nieuw bankje opbrengen. De acteur die daarna opkwam en zei dat hij blij was dat de eigenaar nu eindelijk eens nieuw tuinmeubilair had aangeschaft kreeg een volle en gulle lach van het publiek.

Maar om eerlijk te zijn, ik denk niet aan Edwin of die leuke jonge scharrel en het bankje als ik naar bed ga. (zou ook een beetje vreemd zijn). Er gebeurde nog meer; later was er tijdens de voorstelling een flashback. Een koppel dacht terug aan het moment dat ze elkaar ontmoet hadden (of elkaar moesten verlaten vanwege de oorlog, daar wil ik van af zijn). De flashback werd uitgebeeld door een ander stel naast het podium te positioneren en hen te omgeven door een licht rookgordijn. Dit moest een wazig droombeeld worden. Helaas liep dit uit de hand en werden er wolken vol rook geblazen waardoor je ze niet meer zag. Niet èèn, niet twee, maar tot drie keer aan toe. Het publiek had plezier maar het stel in de wolken nog meer. Op de DVD zie je ze nog schudden van het lachten. Wetende dat deze man de broer van (mijn) Marjolein is met zijn schoonmoeder maakt het beeld nog hilarischer.

Maar om eerlijk te zijn, ik denk niet aan de broer van Marjolein en zijn schoonmoeder als ik naar bed ga (ook dit zou een beetje vreemd zijn). Er gebeurde nog meer. Marjolein en ik waren het jaar daarvoor ouders geworden van onze eerste zoon Jeroen (u weet wel die jongen die….nou ja dat weet u wel). Ik vond dat het tijd was om te gaan trouwen. EDOG was toen ook al belangrijk in ons leven; Marjolein en ik hadden elkaar daar leren kennen, en ik was ook toen al heel lang lid. Ik had gevraagd aan de voorzitter of ik Marjolein na afloop van de voorstelling ten huwelijk mocht vragen. Ik kreeg toestemming. Dit moest uiteraard in het diepste geheim voorbereid worden. Maar ik vond wel dat ik de regisseur (die eindverantwoordelijk is) moest inlichten. Maar ook Cees Stam die altijd alles filmde vroeg ik of hij het e.e.a wilde vastleggen. Daarnaast vroeg ik ook of onze lichtman Hans ons mooi in het licht kon zetten.

Dat wilde Hans. Dus na afloop van de voorstelling stapte ik naar voren en vroeg of Marjolein naast me wilde komen staan. Ik vroeg haar ten huwelijk en ze zei (gelukkig) volmondig JA. Op dat moment kwam er een speciaaltje op ons te staan; Spotlicht met hartjes. Hans had hiervoor een speciale GOBO laten maken die dit kon projecteren. U snapt wel; mijn avond (en nacht) kon niet meer stuk.

Maar waarom denk ik nu elke avond bij het naar bed gaan aan deze avond. Dat komt doordat een jaar later, toen wij op 5 april 1997 trouwden, wij van Hans de GOBO als huwelijksgeschenk aangeboden kregen. Wij koesteren deze gift nog steeds en hij staat in een standaard boven ons bed. Hij straalt door de hartjes liefde uit en die is niet stuk te krijgen.

PS: terwijl ik het ‘wolkenverhaal’ typ bedenk ik mij dat ik dit mogelijk al eens verteld en beschreven heb. Kan een oplettende lezer mij aangeven of dit inderdaad zo is?