Bloot

Het is 22 februari 2021 en drie uur middags. Ik zit in de tuin in het zonnetje deze blog te schrijven. De zonnestralen zuig ik als een spons op. Dit is wat ik nodig heb. Ieder jaar weer verheug ik mij op dit eerste zon moment. Dat is dit jaar lekker vroeg. Achter mij staan de schaatsen van vorige week nog maar dat mag de pret niet drukken. Ik klim weer omhoog uit de winterdip.

Ik zit zonder jas, want het is nog iets te vroeg om in korte broek te gaan zitten. Hoe minder kleren ik aan heb hoe beter ik me voel. Ik bedoel dan enkel korte broek en T shirt. Verder houd ik het in de tuin erg decent. Ik ben niet zo als mijn buurvrouw die de hele zomer in slip en BH in de tuin ligt te bakken. Ze is 80 he, dat u niet denkt dat ik…..

Ik hou wel van bloot en dat blijkt maar weer uit het volgende; Het afgelopen weekend ben ik begonnen met het sorteren van stapels en stapels foto’s’s. Ik wist niet waar ik moest beginnen. Fotos’s uit de periode van vóór ik Marjolein kende, foto’s van onze tijd samen, foto’s van en met onze kinderen, foto’s van vakanties en natuurlijk foto’s van veertig jaar EDOG.

Ik besluit eerst maar eens de foto’s van EDOG te gaan sorteren per uitvoering. Ik heb zelfs foto’s van de eerste uitvoering van EDOG (Im Weissen Rössl 1980) terwijl ik daar niet eens aan meedeed. Ik heb foto’s in insteekmapjes, losse foto’s in dozen en foto’s in plakboeken. Ik besluitt ze eerst maar eens te sorteren per uitvoering. Het blijkt dat ik er ook flink wat dubbel heb. Mijn moeder is ook lid geweest van EDOG, dus die erfenis kreeg ik erbij en Marjolein was voor onze tijd samen ook al bij EDOG en had toen ook haar eigen foto’s. Maar goed, na een paar uur puzzelen heb ik veertig + 1 stapeltjes. Dat ene aparte stapeltje bestaat uit foto’s van bonte avonden (geen idee wanneer), foto’s van EDOG uitjes (geen idee wanneer) en foto’s; van uitvoeringen die ik niet kan plaatsen. Ik herken de (aangetrokken) solisten niet, ik herken het decor en de kleding niet.

Ik begin maar vanaf 1980 alles in mapjes te doen. Globaal indelend per bedrijf de foto’s ordenen en als snel kom ik bij de operette Boccaccio (1990). Ja hoor daar is het eerste bloot. In mijn rol als jonge student moet ik een oude dame afleiden zodat een vriend van mij (Boccaccio) met haar dochter kan aanpappen. Maar ja, die oude vrouw lust wel een groen blaadje. Nu werd die vrouw gespeeld door Gea Tas. Nou dan weet u het wel. Ik tracht haar, verkleed als monnik in een pij, met een mooi gedicht af te leiden maar Gea, begeeft zich op haar balkon en verleid mij met een ontbloot been. Die steekt zij tussen de balustrade van het balkon door om mij te bereiken. Later blijkt dat haar dijeen onder de blauwe plekken zitten hierdoor.

Even later komt zij door de deur naar buiten en sleurde mij letterlijk naar binnen. Daarna moet ik volgens de regie weer naar buiten. Gea en ik zouden onszelf niet zijn als we daar niet een feestje van gaan maken. Ik kom naar buiten met mijn haar (pruik) in de war en alle kanten opstaand. De pij is half afgezakt over mijn schouders en een deel van mijn ontblote torso is zichtbaar. Acterend dat ik uitgeput ben kom ik zo half gekleed door de deur naar buiten en Gea komt daar amechtig achteraan. Het lied nadert het eind en tijdens de laatste woorden laat ik de pij in zijn geheel langs mijn lichaam zakken en eindig in mijn onderbroek op het toneel.

Dit was trouwens de operette waar Marjolein de souffleuse was dus u begrijpt die had een prachtig uitzicht.

Ik besluit mijn foto’s verder te ordenen en al snel kom ik ook bij de Desert Song.(1994) Hier mocht ik de prachtige rol van de ietwat sullige Bennie vertolken. De rol die tijdens de laatste keer ook prachtig is vertolkt door Rob Burger. In deze rol kom ik terecht in een harem. Nou dat is smullen op het grote bed met al die vrouwen. Dat waren toen merendeels dames van 50 jaar en ouder terwijl ik 31 jaar was. De Sheik is niet zo blij met mij en beveelt dat ik in bad moet. Dat is geen probleem voor de dames. De kleren gaan uit op een palmbomenzwembroek na en ik word door Fred Gast (Wachter) in het bad getild. Ook hier weer een mooi melodramatisch moment als ik druipend van water en sop uit het kleine badje (grote teil) opsta.

Inmiddels liggen er al heel veel stapels met foto’s. Het is een plezier om er doorheen te gaan. Weet u dat er op de EDOG website (www.edog.nl) ook een heel media archief is?

Later mocht ik zelf regisseren. Vol plezier en met een beetje trots kijk ik naar de afbeeldingen. Mooie plaatjes met steengoeie mensen. Zo ook La Vie Parissienne. Dat is een operette vol verkleedpartijen en waar ook een Admiraal van de Zeemacht uit Zwitserland in voorkomt. Die rol werd gespeeld door Henk Scheeper. Er wordt een lied door het koor gezongen waarin het belangrijkste item is: ‘Admiraal, u heeft een grote scheur in uw jas.’ Die scheur zit meestal achterop zijn rug, daarom ziet hij het niet zelf en wordt hij er op gewezen. Ik besluit dat het anders kan.

Ik wilde graag dat er gezongen werd: ‘Admiraal, er zit een grote scheur in uw broek’. Het lijkt me leuk dat als hij opkomt, hij een buiging naar het publiek maakt en dat het koor dan ziet dat hij uit zijn broek is gescheurd. Als hij zich dan omdraait en naar het koor een buiging maakt ziet het publiek deze scheur ook. Nu is het wel erg makkelijk om daar een witte onderbroek onder te hebben maar het komische zat er volgens mij in dat hij juist geen onderbroek aanheeft en de blote billen zichtbaar worden.

Ik heb dit van te voren gevraagd aan, en besproken met Henk. Bedoeling was niet om het platvloers te maken maar meer om de humor aan de kont te laten hangen. Henk hoefde hier bijna niet over na te denken, ik hoop mede omdat het respectvol gedaan werd.

De uitvoering werd, inclusief het blote billen moment en met dank dus aan Henk, een succes. De EDOG foto’s zijn geordend en klaar. Nu de rest van de grote stapels foto’s nog.