Da’s pech! (1)

Afkloppen, afkloppen, afkloppen; wij hebben weinig pech gehad met onze auto’s. Trouwens ook weinig ongelukken. Afkloppen dus. Helaas wel veel bekeuringen, vaak omdat we toch iets te hard reden. Zo gaat dat soms, maar toch wel erg zonde. Nu zijn wij geen race-eenden maar je rijdt al snel 5 a 10 kilometer te hard.

Zo heb ik eens een bekeuring gehad op de parallelweg in Diemen Noord die langs de snelweg loopt. Ik werd daar geflitst en toen ik op de bekeuring zag waar dat precies was vroeg ik mij af of dat nu binnen- of buiten de bebouwde kom was. Ik ging daar kijken en inderdaad was het niet geheel duidelijk. Ik besloot de bekeuring niet te betalen en in beroep te gaan.

Het gevolg is dat, als je bezwaar aantekent, je uiteindelijk voor de rechter komt te staan. Dat was voor mij de eerste keer dat ik in het gerechtsgebouw aan de Parnassusweg kwam. Een indrukwekkend gebouw waarbij ik binnen het gevoel kreeg dat iedereen die geen toga aan had een crimineel was en dat ik na afloop ergens op straat neergeschoten zou worden.

Nu moet ik op mijn werk vaak kwaliteitsrondes in het ziekenhuis lopen en dus ook op de afdeling psychiatrie en daar heb ik precies hetzelfde gevoel Iedereen die niet in het wit loopt gaat mij van achteren agressief aanvallen. Maar ook in het gerechtsgebouw was mijn waarneming natuurlijk onzin en mocht ik keurig in de hal beneden wachten. Een centrale portier (maar dat zal wel niet zo heten) vertelde ons dat we mochten wachten totdat de ‘verkeerszaken’ opgeroepen werden.

Eenmaal binnen in de rechtszaal werden er in een rap tempo verkeerszaken door de rechter doorgenomen. Het viel me op dat er erg veel taxichauffeurs voor het bankje kwamen te staan. Het bleek dat de rechter zich goed voorbereid had want er werd per geval snel recht gesproken. Allemaal schuldig en ze moesten hun bekeuring allemaal betalen. Toen mocht ik naar voren komen.

‘ Zo meneer Damman’ zei de rechter, ‘U beweert dus dat uw bekeuring niet terecht is’. Ik vertelde mijn verhaal waarin ik ook aangaf dat ik waarschijnlijk wel te hard gereden had en dat ook niet betwistte. Ik gaf aan dat ik betwijfelde of duidelijk is dat dit binnen de bebouwde kom was. Ik had hier ook een goed inhoudelijk argument bij die ik echter nu niet meer weet. Er zal wel een omgevallen bord zijn geweest of zo.

Na mijn verhaal aangehoort te hebben gaf de rechter zijn uitspraak: Schuldig maar omdat u een goed verhaal heeft heb ik besloten de kosten te middelen. Dus in plaats van 150 gulden (zo lang geleden dus) hoefde ik maar 75 gulden te betalen. Verheugd keek ik naar Marjolein en triomfantelijk verlieten we de rechtszaal. Ik liep naar buiten alsof ik een vrijgesproken massamoordenaar was. Dat ik schuldig was deed niets af aan het feit dat de rechter naar mij geluisterd had en ik voor een deel mijn gelijk haalde.

Bij andere bekeuringen kijk ik erg goed of er niet ergens iets is om er eronderuit te komen. Vroeger kon je wel eens wegkomen bij buitenlandse bekeuringen door ze gewoon niet te betalen. Dat lukt tegenwoordig ook niet meer. Een paar jaar geleden zijn we vanuit Duitsland terug gereden en later bleek dat we een bekeuring hadden. Ik haalde hem verheugd uit de brievenbus. Ik wist namelijk zeker dat Jeroen op dat gedeelte van de rit achter het stuur had gezeten dus legde de envelop voor hem neer.

Toen we de envelop open maakten bleek het zo te zijn dat in Duitsland de bestuurder van voren gefotografeerd wordt. Ik bleek het zelf te zijn. Geen ontkomen aan. Das pech!

Tot donderdag, bij deel 2.