Een brug te ver!

‘Ik bid nie veur brune bone’: zei Bartje en kreeg toen niets te eten. Wat best heel onverstandig was want hij zal na zijn lange wandeling van school naar huis honger hebben gekregen. De afstanden zijn eindeloos in Drenthe. Ik snap wel dat er mensen onderweg doodgaan. Ja wat moet je dan met ze. Je legt ze maar onder een steen en noemde het….. Hun bed. ( Hunebed…snap je hem?)

Als Marjolein en ik op vakantie gaan en zeker met een stedenreis dan maken we een lijst met wat we willen een stad willen zien. Als we dan aangekomen zijn in het hotel doen we eerst een toer door de hotelkamer, even alles besnuffelen. Het bed, de kast, de badkamer, alle folders, alle mogelijkheden in het hotel. Dan spullen uitpakken en de buurt verkennen. De buurt verkennen loopt bij ons altijd wat uit de hand. We beginnen te lopen en weten dan dat op 3 kilometer die bezienswaardigheid staat die als 3e op ons lijstje staat. Als we die gezien hebben zien we dat 2 kilometer verder ook no 5 van ons lijstje is en dat we dan zelfs in de buurt van nummer 7 zijn. Zo kan het wel voorkomen dat we op de eerste dag al 80% van ons lijstje gezien hebben. ‘S avonds liggen we dan afgepeigerd maar voldaan op bed. Wij doen in principe alles lopend en maken dus heel wat meters. Niet dat we ons de dagen daarna vervelen want we houden van stadswandelingen of gewoon buurten verkennen. Kijken waar de verschillen in wijken zitten.

En nu zitten we dus in Drenthe, vandaag ook met Jeroen, Esmee en onze kleindochter. Dan heb je toch een ander ritme. Zo een kleinkind moet naast aandacht ook op tijd voeding hebben, slapen etc. Dus we zijn de dag rustig opgestart en na het ontbijt heerlijk in de zon koffie gedronken. Marjolein en ik zijn wel even op de fiets naar het naburige dorpje gegaan om te kijken of het de moeite waard is om vanmiddag naar toe te lopen. Dat was niet het geval, want naast een Coop en een kapper was er niets te beleven. Toen we terug waren besloten we na de lunch een stukje te gaan wandelen. Aangezien Jorik, Marjolein en Linda ook na de lunch zouden komen wachten we hen op maar vroegen wel of ze gezellig meeliepen,……… een klein stukje om.

Uiteraard vinden ze dat prima en lopen mee de heide over. Steeds een stukje verder, dan weer LI dan weer RE, daar maar rechtdoor en kijk daar is ook Kamp Westerbork. Ja dat willen we ook nog wel even zien. Ach maar 2,6 kilometer. Dat bleek toch iets verder te zijn dan we dachten.

Kamp Westerbork best wel indrukwekkend. Het oude huis van de Kampcommdant stond er, oude treinwagons, een oude barak en een monument van duizenden stenen voor de mensen die in Westenbork zijn omgekomen of weggevoerd naar andere kampen zoals Sobibor en Auschwitch. Zelfs Anne Frank is via dit kamp afgevoerd. Dan sta je toch even stil.

Toen moesten we ook nog terug. En dat was toch best wel een eind. Langs de weg stonden allemaal palen met aantallen en data van de weggevoerde mensen. Een lange lange weg die doorliep tot ons vakantiekamp. Oeps toch wel beetje rare naam als je dat zo noemt. Eindelijk mochten we dan aan het water, het bier en de wijn. We hebben 14 kilometer gelopen!

Trots op onszelf…… maar toch wel een brug te ver.