Een duiventil met een klein leeg nestje.

Afgelopen week zaten wij voor 5 dagen in Hoenderloo. We hadden een huis gehuurd voor 8 personen en tegen de kinderen en aanhang gezegd; ‘Als jullie willen zijn jullie welkom’. Altijd een gok natuurlijk, want willen ze wel? En als ze al willen kunnen ze dan wel. Want de één is in opleiding, de andere twee zitten een in een tussenbaan, een derde heeft een vaste baan en een vierde studeert. Daarbij hebben ze ook nog een eigen vol sociaal leven. Gelukkig maar.

Toen we aankwamen op de camping in Hoenderloo was het rond 12 uur. We melden ons bij de eigenaar maar onze bosbungalow was nog niet beschikbaar. We hebben in dat opzicht nooit geluk, wij moeten altijd wachten tot het drie uur is en het huisje klaar is. Staat ook in de reglementen dus we klagen niet. Wij gingen vroeger vaak met vrienden op vakantie, wij reisden overdag, zij nachts. Zij kwamen dan altijd om 8 uur in de ochtend in Spanje aan en hadden altijd het geluk dat hun accommodatie al gereed was.

Nou ja, voor ons in Hoenderloo ook geen probleem want we hadden de fietsen mee (u weet wel die elektrische) en wij gingen de buurt verkennen. Het was na twaalf uur dus de terrassen waren open. Heerlijk geluncht en de omgeving verkend. En uiteraard boodschappen gehaald voor 8.

Toen we na vieren de bosbungalow betraden bleek het een ruime caravan te zijn, met dan wel 8 bedden maar waarvan 2 stapelbedden, 1 uitschuifbed met kinderbedje erboven en 2 stapelbedden in het schuurtje. Tevens nog een tweepersoonsbed voor opa en oma. Maar goed in het bos leef je toch buiten en wat maken de nachten dan nog uit.

We hebben daar heerlijke dagen gehad en alle kids kwamen. Woensdagavond waren ze er allemaal, vrijdag gingen er weer twee naar huis om even te werken. Het (klein)kind lieten ze achter. s’Avonds kwamen ze weer terug. Zaterdagavond moest 1 kind al naar huis en zondagmiddag gingen ze allemaal weer naar huis. Het was geweldig met spelletjes, samen eten, samen fietsen, samen een speurtocht door Apeldoorn. Een deel ging winkelen, een deel bleef thuis en we zijn drie keer samen nat geregend tot op ons onderbroek. Het mocht de pret niet drukken we hadden plezier.

Wij bleven tot maandagochtend en zouden daarna doorgaan naar Terschelling. Zondagmiddag om drie half vier vertrokken de eerste en om half vijf de tweede. En toen was het stil. En het was leeg.

Marjolein en ik zijn geen types voor het lege nest syndroom. Dat hadden we al niet toen Jeroen het huis verliet en ook niet toen Jorik het huis uit ging. Uiteraard hebben we ontzettend gezellig Linda nog, maar ook als zij ooit vertrekt denken we dat het mee valt omdat we het samen leuk hebben en nog zoveel plannen hebben.

En toch was het die zondagmiddag leeg en stil. Geen gelach, geroep, pesterijen. Al die verschillende karakters maakt het zo geweldig samen. Geen kleine voetjes, geen lief stemmetje en geen blokjes op de vloer waarover je struikelt. Nee het was raar zondagavond. Gewoon ff weer wennen.

Maandagochtend vetrokken we naar Terschelling met z’n tweeën. Dat stille gevoel is al lang weer weg. We fietsen, genieten van het eiland, het eten , de drank, de zon en van elkaar. Meer heb je toch niet nodig als je basis een duiventil is. (met af en toe een klein leeg nestje erin).