En voor de rondvraag: Rode paprika
Marjolein zijn al bijna 30 jaar samen en we zijn inmiddels echt wel op elkaar ingespeeld. Hoewel we beiden van oorsprong verpleegkundige zijn en al heel lang werken in het Amsterdam UMC hebben we elkaar daar niet leren kennen. Dat denkt iedereen wel maar het tegendeel is waar. Wij hebben elkaar, maar dat weet iedereen natuurlijk, leren kennen bij EDOG. Daar is het zaadje geplant. Nou ja, niet letterlijk! dat hebben we aan anderen over gelaten. ……nee nee ik ga geen namen noemen. Hoewel (ze zijn toch beiden al lang overleden) Gea en ik hebben Jan en Nolda wel eens in de kleedkamer horen rommelen. Niet doorvertellen hoor. Zo zijn er nog wel wat leuke verhalen te vertellen over after repetitie-sessies en coulissen avontuurtjes. De laatste keer was denk ik ongeveer 2 jaar geleden???????
Maar goed, terug naar Marjolein en mijzelf. Nee, we hebben elkaar niet leren kennen op het werk. Als dat wel het geval was geweest dan hadden wij nooit een relatie gehad. We zijn beiden erg goeie verpleegkundigen maar hebben een andere instelling. Dat had in de samenwerking niet goed gegaan. Marjolein is goed en zorgvuldig en ik ben goed en precies. En dat gaat wringen.
Daarom is het maar goed dat we bij EDOG elkaar hebben leren kennen. En die samenwerking werkt bij EDOG maar ook, zo bleek later, bij onze relatie uitstekend. Nu wil ik hier geen Facebook halleluja verhaal ophangen , want wij hebben een normale relatie waarbij de samenwerking ook wel eens even anders gaat, wringt.
Wij kunnen goed samen klussen en koken. Dat hoor je niet vaak. Ieder gaat zijn eigen gang, we lopen elkaar niet in de weg en verdelen de taken. Dat loopt eigenlijk soepel. Het kerstdiner is dan ook altijd gezellig.
De afgelopen weken hebben we weer een nieuwe vorm van samenwerken gevonden; Het thuiswerken. Daar waar Marjolein echt aan de keukentafel moet zitten en dan goed lang door kan gaan, kan ik rustig op de bank zitten met de MacBook, terwijl ondertussen de tv aanstaat. Daarna ga ik , wederom met de MacBook, lekker buiten werken op de loungebank of vertrek voor een TEAM gesprek naar boven. Daar waar we eerst even moeten wennen (je hoeft niet te schreeuwen als je TEAMT, ze verstaan je wel ze zijn niet echt zo ver bij je vandaan, of, doe je oortjes in, we hoeven de discussie niet ook te horen), verloopt dat nu soepel. Afgelopen week zat Linda te TEAMEN op zolder, ik op de tussenverdieping en Marjolein beneden. Dat was voor de Wifi wel wat veel want regelmatig liepen we vast. Dan is het lekker om elkaar de schuld te geven.
Het lekkere van thuis werken is dat je even tussendoor de was kunt doen of ophangen. Even de stofzuiger door het huis, of je zit middags toch iets langer in de zon en werkt dan avonds dat document nog even uit. Het bevalt me wel.
Vanmiddag had ik om half 4 een TEAM meeting. Ik zal jullie niet vervelen met de inhoud maar het was nogal langdradig. Er zijn maar max. 4 mensen in beeld en je komt in beeld als je praat. Dat betekent dat je ook uit beeld gaat als je niks te melden hebt. Ik had daarom even mijn microfoon uit gezet en was uit beeld. Ik dacht dat ik dan ondertussen wel even de ingrediënten voor vanavond kon snijden. Om half 5 was daar de rondvraag en men ging per persoon even langs of we nog iets hadden. Ook mijn naam viel en toen moest ik wel met de billen bloot. (niet letterlijk gelukkig). Ik zette mijn microfoon aan en reageerde. Ik kwam al paprika snijdend in beeld en zei: “Ik heb niks voor de rondvraag en we eten vanavond bami met rode paprika.”