Familiebedrijf

Nu ik even de ‘blogdienst’ mag uitmaken, kan ik het niet laten om van de gelegenheid gebruik te maken om even een heleboel complimenten te geven aan het familiebedrijf waar ik sinds een paar maanden een kijkje in de keuken heb mogen nemen.

“Tijdens de zomervakantie praten wij niet over Edog”, aldus Erik ergens medio juli… Ja, ja. Nou ik kan zeggen dat het niet is gelukt om niet over Edog te praten de afgelopen zes weken. Dat kan ook bijna niet anders.

Het ene moment stuurt iemand van de werkgroep ‘regie en choreografie’ een linkje door naar een youtube-filmpje van een uitvoering van de Titanic door een andere vereniging. Daar zitten leuke choreografie-ideeën in, dus dat wordt bekeken en besproken. Altijd gepaard gaand met de mededeling: “Niets moet he Marjolein, het zijn maar ideeën. Maar jij weet inmiddels wel wat ik mooi vind.” Het volgende moment wordt er even overlegd over de lange witte jurken van de eerste klas passagiers, deze zijn namelijk misschien toch een beetje saai en bovendien met dansen onhandig. Ondertussen worden er af en toe in een multomap met het script druk aantekeningen gekrabbeld en tekeningen gemaakt en zijn de eerste opdrachten voor de werkgroep van Erik al uitgedeeld.

De decorploeg van Edog heeft begin augustus ook vergaderd. Dus Jorik en Jeroen samen onderweg naar een overleg over ‘props’. En het zal niet de eerste keer zijn dat ik Jorik vraag wat hij aan het doen is en dat het antwoord is: “Werken aan het podiumontwerp van Edog”. Inmiddels versie 36.0 volgens mij. Wat dan ook weer door Erik en Jorik uitgebreid wordt besproken. Gesprekken die heel interessant zijn om te observeren moet ik zeggen. Erik die vanuit zijn rol als regisseur op dat podium al mensen ziet staan en een totaal plaatje voor zich ziet en Jorik, die dat net zo voor zich ziet, maar daar vanuit zijn professionele achtergrond in de theatertechniek kritische kanttekeningen bij kan plaatsen als het gaat over de haalbaarheid en de draagkracht.

Marjolein en Linda kunnen nog even op adem komen. Als choreo-proefkonijnen en voorbeelden begint het echte werk pas vanaf de repetities als alle muziek duidelijk is. In mijn hoofd zie ik de choreo wel als een soort film voor me, maar die moet nog uitgewerkt worden en daarna nog uitgeprobeerd worden. Bovendien is het wel mijn bedoeling om duidelijke voorbeeldfilmpjes te maken, dus er komt nog genoeg werk aan. Toch klinkt nu al de muziek van de Titanic bij verschillende douchesessies uit het boxje dat in de badkamer staat.

Kortom de Titanic komt tot leven in huize Damman.

Denk ik af en toe even een pauze van de Titanic te krijgen bij mijn ouders thuis, maar ook dat kan niet. Zodra ik binnenkom hoor ik vanuit een slaapkamer wel mijn vader zingen: “…probeert een mens een werk te scheppen dat zowel gigantisch is als onmogelijk…”. Mijn vader oefent zijn solozang al regelmatig, terwijl mijn moeder enigszins gefrustreerd met zichzelf rondloopt omdat ze meer zou willen oefenen dan ze nu doet.

Ik heb er de eerste weken echt versteld van gestaan hoeveel er aan voorbereiding achter de schermen al gebeurd voor de Titanic en hoeveel tijd en inzet er door dit familiebedrijf wordt geïnvesteerd in EDOG. De eerste ontwerpen van het podium zijn al maanden oud en worden nog steeds verbeterd. De creativiteit en kennis is indrukwekkend en dat geldt al helemaal voor het enthousiasme en de toewijding. Dus daarom wilde ik deze blog wijden aan dit familiebedrijf om eens te belichten wat een werk er wordt verzet buiten de repetities en achter de schermen wat wij anders niet weten en/of ons niet realiseren, maar dat net zo veel aandacht en applaus verdiend als het werk op het toneel.  Het is echt bewonderenswaardig.