Genante gebeurtenissen

Iedereen herkent het wel. Het moment dat je iets doet en dat je denkt: ‘ ik kan wel door de grond zakken’ Opvallend is dat je dat zelf denkt maar dat andere mensen, over diezelfde gebeurtenis heel anders denken. Dan valt het toch wel mee.

Ik herinner me een moment bij EDOG, een kleine 20 jaar geleden. Ik heb net een nieuwe baan bij de Nederlandse Transplantatie Stichting. Hoewel ik mij ga bezig houden met beleid in de Nederlandse Ziekenhuizen is het zinvol dat ik een paar keer mee ga met de transplantatiecoördinator. Dat is degene die de orgaandonatie coördineert bij een overlijden.

Nu moet je wel weten dat orgaandonatie na overlijden vaak alleen voorkomt na een (verkeers)ongeval. De persoon is dan hersendood terwijl de organen nog werken. Daarnaast zijn er nog vele andere vormen van orgaandonatie bij leven maar daar heb ik het nu niet over. Een (verkeers) ongeval komt nooit gepland dus er is een transplantatiecoördinator 24 uur per dag/ 7 dagen per week beschikbaar. (wel afgewisseld natuurlijk anders wordt het wel erg veel). Kortom, ik mocht dus mee met deze coördinator maar dat kon overdag, ’s avonds, of ’s nachts zijn. Ik kreeg een sein mee.

Het is maandagavond, en wat doe ik altijd op maandagavond? Juist, daar ben ik dus. Een heel interessante avond want er is een gast die een workshop regie geeft. Erg leuk en leerzaam. De gast is de alom bekende acteur Wil van der Meer bekend van…..( nou zoek dat zelf maar op). Hoe komt hij nou bij EDOG, want we hebben nog geen Rosite die connecties heeft. Wil van der Meer is de broer van Tiny Uljee. Tiny is lang lid geweest van EDOG en heeft enorm veel betekent voor de PR commissie en de tombolatafel. Ze komt nog wel eens bij de borrel. Nou toch een beetje spannend dat die man er is en we zitten allemaal aandachtig te luisteren. Ik ook.

Als ik intensief zit te luisteren dan sla ik vaak een been over elkaar heen en buig me iets voorover. Ik weet niet meer wat Wil aan het vertellen was maar het is boeiend. Plots gaat mijn pieper af. Ik schrik, iedereen schrikt en ik wil snel opstaan om het lokaal te verlaten en het sein te beantwoorden. Op dat moment voel ik dat mijn been slaapt. Ik zak er direct door heen en val plat op mijn bek. ‘Genant’ denk ik, en ik wil snel opstaan en verder gaan. Maar ja, mijn been slaapt nog en ik klap voor een 2e keer op de grond.

‘Niets aan de hand’ mompel ik en verlaat al kruipend, strompelend het lokaal. Marjolein, ook lid van onze club heeft inmiddels een hartverzakking, denkt dat ik een hersenbloeding heb en ziet mij al halfzijdig verlamd in een rolstoel zitten. Ondertussen wordt er verbaasd gekeken en voorzichtig wat gegniffeld.

Ik neem mijn sein op, waar blijkt dat het een verkeerde beller is en toen moest ik terug naar het lokaal. Ik zie er tegenop. Wat denkt die Wil er wel van, hoe reageert het koor, vindt men mij (alweer ha ha) een aandachttrekker. Na een diepe zucht loop ik het lokaal binnen, waar men inmiddels met hele andere dingen bezig is en er is totaal geen aandacht voor mij. Pfffffffffffffffffffffff

Genant. Maar weet je wat ook gênant is. Dat op het moment dat een dierbare van jou iets overkomt de arts stelt de vraag: ‘ hoe staat hij/ zij tegenover orgaandonatie’ en je weet het antwoord niet. Je hebt het er nooit over gehad. Genant!

Conclusie: Praat erover, weet wat je wil en geef dit aan. Nu in Corona tijd wordt geadviseerd te spreken met elkaar over wel/ geen IC opname. Maar over orgaandonatie moet je zeker ook spreken. Sta je er positief tegenover, of niet? Beide mag. De kans dat je dit overkomt is maar klein (+/- 250 keer / jaar gebeurt het maar) maar als het je dan toch overkomt…je kunt er zoveel levens mee redden. Als je niks aangeeft kom je met een JA in het donorregister. Maar laat je nabestaanden niet achter met een ‘ Ik weet het niet’ Dat is zo gênant.