Glamping

Het is weer bijna vakantietijd. Helaas dit jaar niet zo onbezorgd als andere jaren, maar we moeten er maar het beste van maken. Dat moet je sowieso als je op vakantie gaat met kinderen. Daar waar wij, voordat wij kinderen kregen, nog mooie verre reizen maakten of binnen Europa van hotelletje naar hotelletje trokken moesten we dat vanaf toen anders aanpakken. Niks moet natuurlijk, maar toch.

Jeroen is in maart geboren en wij wilden in augustus toch wel met vakantie. We gingen naar Portugal. Maar slechts 1 week. We hadden toch een kleintje en mensen om ons heen hadden allemaal adviezen hierover. Achteraf dacht ik wel waarom slechts een week. Het vliegen kan vervelend zijn als je een huilend kind hebt, maar of je in Portugal nu 1, 2 of 3 weken zit maakt niks uit. Maar goed, we hadden een heerlijke vakantie. Die ene week!

Het jaar daarna gingen we iets doen waarvan ik gezegd had NOOIT te zullen doen: Kamperen. Ik zag me al zitten met een primusstelletje op een soort viskrukje. Het pannetje valt er van af, dus zand in mijn eten, nachts liggen op een luchtbed die gedurende de vakantie steeds leger wordt en nachts er uit moeten omdat de tent lekt. Trachten je kind stil te houden omdat het tentdoek flinterdun is, om over sex nog maar niet te spreken.

Maar daar kwam plotseling Rent-a-Tent om de hoek kijken. een kant en klare bungalow tent, die al klaar staat op je plek, ingericht en wel met een heus bed, ijskast, potten, pannen, meubilair etc. Nou dat vond ik wel een aardige tussenoplossing. Sindsdien hebben wij dat jaren en jaren gedaan met de kids. Je komt aan en binnen een kwartier liggen de kinderen in het zwembad en wij met een koud wijntje op de ligstoel voor de tent te kijken naar ruziënde partners die een tent aan het opzetten zijn.

Weggaan van de camping is ook al zo heerlijk want je pakt je eigen spullen in, haalt de bezem er door heen en rijd weg. Andere kampeerders zijn al 3 (!) dagen van te voren bezig de voortent al weghalen (want als het gaat regenen scheelt dat) en zijn dan 2 dagen bezig alles schoon te maken en gaat het er steeds leger (lees ongezelliger) uit ziet. Op de dag van vertrek zijn ze een halve dag bezig om alles uit elkaar te halen en op te vouwen.

De reis, waarvan ik altijd denk dat het noodzakelijk is om ergens te komen, en nog niet ervaar als vakantie, viel ook mee vanaf het moment dat we een DVD speler in de auto kregen. Er zijn wat filmpjes gekeken. Maar de meeste lol hadden we als we met elkaar kluchten met Joop Doderer, Mounties of John Lanting keken/luisterden. Dat wil niet zeggen dat wij ook niet eens een mep naar achteren hebben uitgedeeld hoor. Maar ja, daar mogen de kids dan later weer bij hun psycholoog over gaan klagen.

Ik denk wel dat campings het leukst voor kinderen zijn. Ze hebben alle vrijheid. Wij hebben onze kinderen zowel thuis, als op vakantie nooit een eindtijd meegegeven. Kom maar thuis wanneer jij wilt. Maar daar mocht niks onder lijden. Wij niet, de studie niet, en geen gechagrijn. Dan volgden er wel maatregelen.

Wij gingen altijd naar zon en zee landen zoals Italie, Frankrijk en Spanje. Als we dan nog een weekje bleven in Oostenrijk vonden ze dat maar niks. Bergklimmen is stom. Ik ben ervan overtuigd dat als wij ze vanaf het begin hadden meegenomen naar de bergen dat ze de zon en de zee saai hadden gevonden. Daar waar je mee opgroeit vind je vaak het leukst.

Nu gaan ze niet meer mee met ons, en het zal u dus niet verbazen dat we niet meer kamperen. Lkkr hotelletje (ik ben een luxemens) of een appartementje. Soms, heel soms , mis ik de ontspannen sfeer op de camping wel een beetje. Maar wie weet als ze later allemaal kinderen hebben dat ze nog eens zeggen: “Pa, Ma ga lekker een weekje mee”. Mijn antwoord zal dan zijn: ‘Graag maar is het wel een Glamping?’.