Groot-groter-grootst

Afgelopen maandagavond, 22.53 uur: Ik keek om mij heen en zag een grote groep mensen samen geclusterd om één tafel. Gezellig in gesprek. Drankjes stonden er of werden voor elkaar gehaald. Er kwamen zakjes chips op tafel er werd gelachen. Heerlijk. Ons EDOG.
Links van mij in de hoek zat een grote groep jongeren bij elkaar, maar niet met elkaar. Ieder op zijn eigen telefoon. Maar ja misschien waren ze wel aan het appen met elkaar. Heerlijk. Ons EDOG.
Links direct naast mij zat de groep die vanuit een ander koor gekomen is en relatief kort bij EDOG zijn. Nieuwe leden die inmiddels erg goed geïntegreerd zijn en hun plezier delen met de oudgedienden. Er schijnen hier zelfs appgroepen te zijn ontstaan omdat ze met elkaar tijdens het concert iets zongen of om muzieklinkjes van de repetitie met elkaar delen. Heerlijk. Ons EDOG.
Rechts naast mij zaten mensen die al heel lang bij EDOG zijn. Zij kunnen lezen en schrijven met elkaar. Vieren zelfs kerst met elkaar. Sommigen zingen nog wel mee, maar staan niet meer actief op het podium, en toch nog zo betrokken. Heerlijk. Ons EDOG.
Een hele grote groep aan tafel die tijdens de repetitie vanavond hard werkten aan de drie musketiers. De avond die geopend werd door een bestuurslid waarin hij ons een goed en muzikaal nieuwjaar wenste maar ook memoreerde hoe EDOG door het artistieke dal heen geklommen is en nu op grootse wijze aan het herrijzen is. Dankzij de inzet van iedereen. Heerlijk. Ons EDOG.
We zijn nu op weg naar de ultieme samenkomst in april waar het pop-uptheater in de sporthal er dit jaar compleet anders uit zal zien. Het publiek zal een voorstelling voorgeschoteld krijgen die grootser is dan ooit. Ik voel mij trots om te zien dat loslaten soms pijn doet voor iedereen maar uiteindelijk mooiere betere dingen oplevert. Wederom een betrokken regisseur die EDOG laat groeien op artistiek vlak en ook nog eens een verenigingsmens is. Leden die die samen op grootse wijze oppakken. Exact wat ik voor ogen had toen ik aangaf los te willen laten. Heerlijk. Ons EDOG.
Ik voel me meer verbonden dan ooit en geniet van het meezingen, meedoen, net als die mensen om mij heen die aan te tafel zaten te borrelen. Een grote vereniging, die groter groeit en wederom op zijn allergrootst in april zal schitteren.
Heerlijk. Ons EDOG.