Ik denk er altijd aan.

Als kind in de flat aan de Diemerkade hoorden we plotseling dat in de flat achter ons 2 mensen verongelukt waren. Ik kende de mensen niet. Ze waren naar vrienden in het Oosten van het land gereden en op de terugweg een verkeersongeval gehad en daarbij om het leven gekomen. Ze hadden twee kleine kinderen die ze niet bij zich hadden. Die waren thuis bij de oppas. Ik weet ook nog dat er daarna een gevecht is geweest waar de kinderen heen moesten. De vrienden, waar ze heel close mee waren, mochten de kinderen niet opvangen. De kinderen moesten uiteindelijk naar opa en oma. Twee oude mensen, waar niet een heel goede band mee was maar die formeel als familie ‘recht’ hadden op de voogdij.

Wij hebben ook al 25 jaar vrienden in Maassluis. Ook wij zijn wel eens daar op bezoek gegaan zonder onze kinderen. Ik denk dan altijd aan dit voorval uit mijn verleden. Het schiet altijd even door me heen.

Wij hebben dit, zodra we kinderen kregen, direct goed geregeld. Hoe goed ze het ook mogelijk zouden kunnen, je wilt opa’s en oma’s liever niet met jonge kinderen opzadelen. Wij hebben onze broer en zus gevraagd om hierin dan een rol te spelen. Gelukkig hebben we geen gebruik van ze hoeven maken.

Ander verhaal; Mijn opa en oma zijn op Westgaarde gecremeerd. Wijzelf woonden toen al in Diemen en Westgaarde is echt aan de andere kant van de stad. Eind jaren zeventig is er ook een crematorium in Oost gekomen, vlakbij de Ooster. Mijn opa en oma wilden daar per se niet gecremeerd worden vanwege de volgende reden; Wij hadden vroeger geen auto en deden alles met de tram lijn 9. Mijn opa en oma vonden het een vervelend idee dat altijd als wij dan in de tram zaten en we langs het crematorium bij begraafplaats de Ooster reden we zouden denken aan het overlijden van hen. Enerzijds een vergezocht idee want inderdaad denk ik daar nooit aan het overlijden van mijn opa en oma. Echter mijn beide ouders zijn daar gecremeerd (en nog vele vele anderen die ik ken) en inderdaad als ik er langsrijd schiet het wel even kort door mij heen.

Bovenstaande verhalen hebben wel impact op je leven. Zo mochten wij ook, toen onze Jeroen 1,5 jaar oud was, mee met een uitje van Marjolein haar werk. Marjolein werkte op de afdeling kinderoncologie waar ze voor de kinderen vaak leuke uitjes organiseerden. Dit keer mochten de kinderen mee naar Schiphol en mochten zij meevliegen met een oude Dutch Dakota (Douglas DC3). Omdat ik ook in het ziekenhuis werkte en verpleegkundige was mocht ik ook mee als vrijwilliger. Een uniek gebeuren waar je bij wilt zijn. Wij lieten Jeroen vol vertrouwen achter bij de oppas en wij hadden een dagje samen. Ik weet het nog als de dag van gisteren. Het was op zaterdag 21 september en een geweldige ervaring. De rondleiding, het instappen in een oud vliegtuig die ingericht is in de stijl van toen, het vliegen, het geluid van de oude motoren maar vooral de gezichten van de blije kinderen. Een unieke dag die maar voor enkelen is weggelegd.

Vier dagen later op 25 september is dezelfde Dutch Dakota vanwege motorpech boven het IJsselmeer verongelukt. Er waren 32 doden te betreuren. Pffffffff. Hadden we toch bijna onze broer en zus nog nodig gehad.