Jo met de Banjo..

..en Mien met de Mandolien. Het bekende liedje van Jasperina de Jong en later gecoverd door de te vroeg overleden Sugar Lee Hooper, speelde door mijn hoofd toen we afgelopen zondag over de drassige paden in het Diemerbos liepen. Maar we waren weer met een paar EDOG leden bij elkaar. Het zaadje is weer gepland.

Jasperina de Jong leeft trouwens nog. In een soort boshuisje leeft ze een teruggetrokken leven. De Grande Dame van het cabaret en de kleinkunst wil niets meer met de publiciteit te maken hebben. Jasperina is bekend van de minutenwals, maar ook uit vele musicals zoals Fien, en ook de Engel van Amsterdam waar we afgelopen maandag tijdens de repetitie een lied uit hoorden. In deze musical is trouwens ook een lied over de poppenkastpoppen op de Dam (Jan Klaassen en Katrijn) en over kleding: ‘Krijg de Klere’.

Ik persoonlijk vind het jammer dat deze grootheden in Nederland niet geëerd worden voor hun oeuvre. In Amerika worden deze iconen geëerd in het theater waar bij binnenkomst van de artiest de gehele zaal een staande ovatie geeft. U weet ik ben gek op applaus omdat dit zoveel gevoel mee kan geven.

We hebben met z’n allen wat afgewandeld het afgelopen jaar. Ik ken straten en steegjes in mijn geboortedorp waar ik nog nooit van gehoord heb. Ik ben er wel klaar mee. Als kind moest ik ook al wandelen met de avondvierdaagse. Dat werd toen nog niet in Diemen georganiseerd maar we vertrokken jaarlijks vanuit de Rai in Amsterdam. Hoe dat qua veiligheid geregeld was weet ik niet meer. Alhoewel we praten over 50 jaar geleden en het was toen wel een stuk rustiger op straat.

Maar 10 kilometer was toen even ver als 10 kilometer nu. Uiteraard hebben we ook met onze eigen kinderen de avondvierdaagse gelopen. Ze vonden het geweldig om een halve citroen met daarop een Wilhelmina pepermunt en een zakdoek mee te krijgen voor onderweg. Ze likten daaraan totdat het pepermunt op was en er een vieze vod over was. En wie liepen er uiteindelijk met die vieze lappen? Juist ja, wij dus. Want uiteraard liepen we zelf ook mee. Eerst omdat het moest omdat ze nog te klein waren, later omdat het gewoon gezellig was met alle andere ouders. Bij de 5 kilometer ben je continu de kinderen kwijt en zoek je ze omdat ze steeds maar heen en weer rennen. Volgens mij liepen ze zelf 10 kilometer op de 5 kilometer route.

Ik liep trouwens liever de 10 kilometer dan de 5 kilometer. Want met die kleintjes had je veel buggy’s die tegen de benen aanreden en ging het erg traag onder andere door zeurende kinderen. Nee geef mij de 10 kilometer maar. Dan ben je ook je kinderen kwijt, want die lopen met hun vrienden, maar je kon wel doorlopen.

We hebben gewandeld in de bloedhitte en met stromende regen. Slechts 1 keer is het afgezegd i.v.m. noodweer en bliksem. Dit gebeurde halverwege toen we inmiddels al tot de op onderbroek nat waren.

Bij onze kinderen eindigde de avondvierdaagse altijd op school. Dit was (na het ophalen van de medaille) vaak een gezellig samenzijn met de ouders die we kenden. Toen ik kind was werd ik de laatste avond ingehaald door het publiek via de Rooseveldlaan. (een soort Via Gladiola). Tulpen in de hand en dan aan het eind je medaille.. Ik heb de medailles trouwens nog steeds allemaal. Ze liggen naast (en lijken op) mijn koninklijke onderscheiding.