Kan ik geen zeemeeuw of ijsberg zijn?

Een van de eerste repetities in september 2015. Spannend moment want de rolverdeling wordt bekend gemaakt. De musical is al bekend: Joseph. Geheimzinnig worden de gelukkigen naar de zijkamer geroepen, tenminste de eerste wordt geroepen en vervolgens probeert men met handen en voeten subtiel duidelijk te maken wie de volgende is.

Nou dan mag ik naar binnen. Vanaf het begin het geluk gehad om rollen te mogen spelen, maar ja in deze musical zit maar één echte grote vrouwenrol. Je kan alleen maar hopen dat je die krijgt. Het bestuur en de artistieke leiding heeft een creatieve oplossing bedacht met zoveel jong talent, dus ik mag een deel van de rol vervullen. Ik wil als een blij ei weer opstaan, maar er kwam nog een vraag.

In deze musical zit toch best veel opzwepende muziek en het zou zo leuk zijn als daar meer dans op zou kunnen worden gedaan. Ken ik misschien een paar dansers (6 ongeveer) die het leuk zouden vinden om een keer mee te doen? Hoeveel ze zouden moeten doen, wat ze zouden moeten doen en wanneer was niet bekend.

Hmmm… wie kan ik zo gek krijgen om zonder enig benul van wat het precies inhoudt ja te zeggen op de vraag of ze mee gaan doen met EDOG? Het moeten meiden zijn die goed kunnen dansen (uiteraard) maar ook die bereid zijn tijd te investeren in het maken van dansen in hun vrije weekenden en op wie ik kan bouwen als we repetities hebben en ik een keer niet kan. Via facebook heb ik een groepsbericht gestuurd aan een aantal meiden met de vraag wie het leuk zouden vinden. Marijn, Reina, Eva, Jessica, Jessica en Jessica zeiden meteen volmondig ja. We hebben nooit allemaal samen in een groep gezeten, maar steeds in wisselende samenstelling toch met elkaar te maken gehad. Zes meiden die ondanks studies en fulltime banen bereid waren te helpen en dit nieuwe avontuur aan te gaan. En het heeft heel wat uren, datumprikkers en filmpjes gekost. Ik heb van elke seconde als tussenpersoon tussen de meiden, de artistieke leiding en het bestuur genoten. Joseph was een succes. En daar hield het niet op. De twee jaar daarna hoefde ik alleen maar de naam van de groepsapp te veranderen van ‘Joseph’ naar ‘Amerika Amerika’ en vervolgens naar ‘All shook up’ om reacties te krijgen als “Jaaa!” en “Wanneer beginnen we?”.

Dit jaar is het de Titanic. We wisten al meteen dat het anders zou zijn, want je gaat nou eenmaal niet dansend ten onder. We hebben de drie jaar geëvalueerd. Het heeft ons veel gebracht. We zijn hechter geworden als groep en zekerder op het podium. Ze zijn het er alle zes over eens: wat EDOG zo bijzonder maakt zijn de mensen. Ze/We zijn met open armen ontvangen en maakten vanaf dag één deel uit van de vereniging. De passie, het enthousiasme en de dankbaarheid van de leden en alle betrokkenen is prachtig en aanstekelijk. Het was ieder jaar weer een feest om mee te doen en ze genoten van ieder moment voor en achter de schermen.

Als je vervolgens van alle meiden hoort: “Ik wil ook wel een zeemeeuw of ijsberg zijn, als ik maar mee kan doen”, is het toch duidelijk waar de kracht van EDOG ligt.