Keurig netjes.
Vroeger hoorde je altijd dat ze bij de bushaltes in Engeland altijd keurig netjes een een rij vormen. “Nou”: werd dan gezegd:” daar kunnen wij nog wat van leren.” Dat klopte want ik had vroeger een tante die, ook al stond ze achteraan, het toch presteerde om als eerste in de bus te zitten. Nooit begrepen hoe ze dat deed.
De 1,5 meter afstand van het afgelopen jaar heeft ons wel geholpen om wat meer in een rij te wachten op je beurt. Maar ja of je dan juist nu met z’n allen naar de bloesem in het Amsterdamse bos moet gaan kijken waardoor dan weer ellenlange rijen ontstaan weet ik niet.
Een paar jaar geleden mocht ik voor mijn werk naar Japan. Ach ja, zo kom je nog eens ergens. Uiteraard besloten Marjolein en ik daar een vakantie aan vast te knopen. In Japan hebben we gezien dat ze in Engeland nog een puntje kunnen zuigen aan het vormen van rijen en zich daar ook keurig aan houden. Wat een discipline en respect voor elkaar.
Bij de metro kun je precies zien waar hij stopt en er is aangegeven waar de deuren zijn. Iedereen stelt zich daar links en rechts van op (in een rij) zodat eerst de passagiers kunnen uitstappen. Daarna geeft iedereen elkaar de gelegenheid om in te stappen. En dat gaat snel!. Geen getrek of geduw. Zelfs niet in de Miljoenenstad Tokyo.
Waar wel een chaos heerste was op het drukste kruispunt van de wereld in Tokyo. Een breed kruispunt met 6 zebrapaden die elkaar kruisen. Niemand steekt over als het rood is, maar als het groen is loopt iedereen dwars door elkaar heen. Toch gaat het gestroomlijnd. Dit is bijzonder om te ervaren en het zijn natuurlijk de buitenlanders (wij) die de boel verstoorden en de mensenmassa ophielden omdat wij middenos een foto willen maken.
Het mooiste plekje aan dat kruispunt is de Starbucks. Die is gevestigd op 1 hoog en je hebt als je voor het raam zich een fantastisch uitzicht over de krioelende mensenmassa elke paar minuten. Ik ben er meerdere keren gaan zitten. Als er een programma over Tokyo is dan komt ook altijd dit kruispunt in beeld waarop de Starbucks goed zichtbaar is. Let maar eens op.
Japan is een prachtig maar ook keurig land. Voor alles is een mannetje. Bij de ingang van een garage, bij het sluiten van de deuren van de metro waarbij ze aangeven dat het perron weer vrij is als de metro vertrokken is.
Wat ook zo keurig verloopt is een theeceremonie. Wij hebben die ook mee mogen maken en daar moet je goed opletten anders wordt je terecht gewezen. Het kopje op de juiste wijze aanpakken, goede kant naar voren. De thee drie rondjes laten draaien en dan het kopje even richting de gastvrouw aanbieden op haar te bedanken. Pas dan mag je de thee in kleine slokjes tot je nemen.
In Japan is alles dus tot in de puntjes geregeld en verloopt alles dus volgens vaste rituelen. Ik kan me voorstellen dat mensen met de diagnose autisme het hier heerlijk vinden. Gestructureerd, geen onverwachte zaken en overal en alles hetzelfde. Dat kan enorm veel rust geven.
Nou, ik moet u zeggen; ik werd er juist een beetje onrustig van en soms zelfs een beetje recalcitrant. Ik hoor ze nog in het Japans zeggen:
そこにまたそのような奇抜な外国人がいます
Soko ni mataso no yōna kibatsuna gaikoku hito ga imasu
(Daar heb je weer zo een maffe buitenlander.)