KOFFIE, KOEK BIER EN CHIPS.

Voorzichtig loop ik het wankele trapje op. Terwijl ik nog wankel op de benen sta door de racerit van Diemen naar Weesp met Reintje de racecoureur, tref ik bovenaan Joep, Peter, Robbert en Jorik terwijl Reintje evenzo snel de trap neemt als dat ze rijd.

Gastvrij als Joep altijd is, wordt je verwelkomt met een brede lach en hij drukt me tegen zijn brede body aan: ’Goed je te zien man’ . De standaardzin waarmee hij je altijd verwelkomt. We gaan zitten en hebben gelijk een goed gesprek over wat wij nou een bijzondere musical vinden. Is dat een verhaal met emotie, is dat met grote decors, bijzondere techniek. Conclusie is dat je iets wilt zien dat indruk maakt en dat kan in goed acteerwerk zitten of in bijzondere techniek en enscenering (denk aan Cats)

De computer en beamer gaan aan en Joep presenteert een uitwerking van een podium voorstel van Jorik en hem….WOW wat een aftrap. De verdere avond verloopt fantastisch; stevige discussies (biertje?), waardeloze voorstellen, prachtige vondsten, (chips op tafel) onmogelijk i.v.m. enscenering, (nog een biertje) fantastisch maar niet uitvoerbaar. Gaat het schip schuin? Komt het orkest aan boord? Komen er weer meerdere niveaus? Hoe maken we het verschil van de klasses zichtbaar? Pffff…, nou, nog één laatste biertje.

Allemaal vragen waar we nu de eerste antwoorden op hebben en verder uitgewerkt worden in een definitief voorstel. Duidelijk is wel dit iets heel bijzonders wordt. Iets wat bijzonder is kost extra geld, dat kan niet anders. Dus bestuur, techniek en regisseur gaan verder puzzelen over de Titanic.

Opgetogen en enthousiast dalen we om half 1 het wankele trapje weer af, waar we beneden nog even over de prive situatie van Joep met hem doorspreken. Het is duidelijk dat het niet goed gaat en het is zwaar. Bewondering voor Joep. Na een stevige hug nemen we afscheid, met een bruisend maar ook emotievol hoofd. Wat koffie, koek bier en chips al niet kan doen.