Massa, massaal, mazzel
Mensen vragen mij wel eens wat nu de leukste productie was waarin ik meegespeeld heb, wat ik mijn leukste rol vond of wat ik de mooiste/ beste productie vindt die ik zelf gemaakt heb.
Daar valt geen antwoord op te geven. Eigenlijk is de laatste voorstelling waarin je speelt of die je maakt de leukste, mooiste, bijzonderste. Daarin heb je alles wat je op dit moment in je hebt gegeven.
Ik heb zelf veel lol beleefd aan het spelen van rollen. Vooral als ik daarin wat humor mocht brengen met Edwin van Grasstek samen speelde, we konden schmieren en wanneer ik buiten mijn tekst om ging improviseren in relatie tot de actualiteit. Ik vergeet nooit dat de man van èèn van de dochters van Prinses Irene dacht dat hij binnen de paleismuren afgeluisterd werd. Ik wijs dan in het paleisdecor op de zwarte schroeven en vertel het publiek dat ook wij afgeluisterd worden. Ook legde ik de link na een prachtige solo met het (toen nog) nieuwe programma The Voice. We hebben erg veel lol gehad toen er buiten erg veel sneeuw lag en wij een herberg moesten binnen komen en we onszelf vol met sneeuw hadden bedekt.
Aan al mijn eigen geregisseerde voorstellingen bewaar ik warme herinneringen. Soms de mise-en-scène, soms de choreografie, soms de decors en soms het totaal. Bijzonder vond ik de emotie die in de zaal ontstond tijdens en na onze Anatevka. Dit was de eerste musical van EDOG en het publiek dan direct raken was een bijzondere ervaring. Om het lied uit Joseph ‘Sluit alle deuren’ hier in op te nemen bleek een gouden vondst. Het prachtige nummer, geweldig vertolkt door Mark Freen en top uitgelicht door Joep, was een hoogte punt.
Onze Joseph was èèn groot kleurrijk en visueel spektakel. Om deze musical te mogen maken was een lang gekoesterde wens van mij. Dat ik daarbij ondersteund werd door een geweldige cast had ik niet durven dromen. Dat het een enorme fysieke uitputtingsslag zou zijn om hem te maken en daarna voor koor en solisten om het uit te voeren had ik me ook niet kunnen inbeelden.
Deze doorgecomponeerde musical vraagt gewoon om veel beweging. En juist door de muziek die maar doorgaat en doorgaat heb je als cast niet het gevoel dat je even rust hebt. De trein is vertrokken en rijdt door tot het eind. Het was een genot om de choreografieën voor de verschillende stijlen te bedenken. Thuis in het klein. Eerst opschrijven, dan op muziek uitproberen; stapje voor stapje, maat voor maat. Daarna de cast indelen. En altijd met dezelfde basisvragen; Is het niet te moeilijk voor ze, staan niet steeds dezelfde vooraan, staat de jeugd juist wèl altijd vooraan, staan de mensen die niet zo makkelijk bewegen niet te veel bij elkaar èn in zicht.
Het spannendste moment was altijd de eerste keer in het repetitielokaal. Mijn hoofd zat dan altijd boordevol; Spanning-Hoe gaan ze het vinden. Spanning-kan ik het ze het wel goed uitleggen. Spanning-kloppen de pasjes. Spanning-weet ik de pasjes nog zelf wel. Spanning-weet ik de beweging zelf wel goed uit te leggen. Spanning-wordt het èèn geheel en goed verdeeld over het gehele podium en de laatste (meest belangrijke) Spanningsmoment-Vind men het leuk om te doen?
Afgelopen week heb ik de onze voorstelling van Joseph teruggezien. Nou dat plezier van de gehele cast straalt er vanaf. Een enorme groep mensen stond daar uitbundig te bewegen en nog synchroon ook. Grappig om te merken dat ik bij choreografieën een voorkeur heb voor showdans.
Wat me ook opviel bij Joseph was de hechte groep broers. Het waren in dat jaar echt toneelbroeders van elkaar geworden. Ik geloof dat het Robert was die het initiatief nam om als broers ook samen te gaan repeteren op andere momenten. Ik had de kaders gegeven en men vulde en kleurde het zelf verder in. Altijd in overleg met mij en dat ging vloeiend. Die extra investering betaalde zich uit.
Nu waren het niet enkel die broers die samen extra samenkwamen. Ik weet ook dat koorleden extra met elkaar afspraken om te zingen om het stuk zich eigen te maken. Op deze manier ontstonden er allerlei groepjes die daardoor bijdroegen aan het succes van de voorstelling. Dat zang en dans daarin bijna aldoor samen moesten deed men gewoon. Dat maakte mij supertrots
De laatste 20 minuten van Joseph is eigenlijk een samenvatting van de volledige musical. Alle stukken komen nogmaals langs met daarbij alle bewegingen. Toen ik dat ging vertellen aan de cast ging men onvermoeibaar mee in mijn plannen. Stralend zie je ze ook de laatste 20 minuten nog uitbundig bewegen. Natuurlijk, mijn naam staat daar als regisseur onder, maar juist de betrokkenheid, investering en het gezamenlijk plezier van alle leden maakte Joseph tot wat hij geworden is.
Een voorstelling maak je nooit alleen. Wat had ik toch een mazzel met dat team. We zitten nu toch thuis, ga ook lekker weer eens een voorstelling van EDOG terugkijken.
Riek Ellenberger
16 december 2020 @ 10:21
De overstap naar musical is een goede zet geweest en Idd Anatevka kippenvel en niet alleen in de zaal. Vergeet niet onze laatste productie met al die tranen werd het steeds moeilijker om te zingen maar zooooo mooi. Ik ga hem ern van deze dagen terugkijken. Hele fijne dagen voor jou en ieder die je lief is.
Arie
16 december 2020 @ 11:23
Vergeet vooral niet Titanic the Musical. Toch ook een topproductie en een tranentrekker. Ik zal nooit vergeten dat mijn kleindochter (toen 9) mij na de voorstelling huilend omarmde, zo blij was zij dat opa toch niet echt was verdronken. Blijkt naar weer dat EDOG jong én oud kan raken.
Yolanda
16 december 2020 @ 13:09
Inderdaad. The Titanic was ook emotioneel om te doen en ik vond de muziek prachtig. Heel trots was ik om daaronderdeel van te zijn. Ook een dingen wat we na Jozef zeiden als we een dansje of pasje moesten doen: Als je in Jozef hebt gedanst en je er heelhuids uitkwam kan je overal in dansen.