Samen
Het bestuur van EDOG voelde de molensteen al hangen en uiteindelijk moest hij vallen. De voorstelling gaat voor het eerst in 41 jaar niet door. Daar waar het altijd gaat over: “The show must go on” was daar nu geen sprake van. Onze EDOG oprichter en oud regisseur Rinus Buijs zei altijd dat zelf bij een sterfgeval in de naaste familie de show door moest gaan. Grote artiesten stonden soms dezelfde avond na een overlijden van een dierbare alweer op het podium. EDOG heeft ook kritische momenten meegemaakt van solisten die op korte termijn voor de voorstellingen wegens gezondheidsklachten hun deelname moesten annuleren. Met vereende krachten werden er oplossingen gevonden.
En ook nu moeten we met vereende krachten samen verder met EDOG. Maar alles staat altijd in verhouding met elkaar. De voorstelling cancelen is verschrikkelijk maar valt in het niet bij wat er nu gebeurd in de wereld. Samen trachten we het beste te doen wat nodig is. Er wordt hard gewerkt in de ziekenhuizen maak ik van dichtbij mee. Marjolein is elke dag op het werk om scholingen op het gebied van beschermende maatregelen te maken en te geven. Ikzelf mag met mijn verkoudheid het ziekenhuis niet in, maar volg de acties van het crisisteam via de mail. Ik hoop daar volgende week ook deel uit van te gaan maken. Vandaag zijn ze bezig om het chronisch tekort aan mondkapjes te organiseren. Ja wat valt er te organiseren als je ze niet hebt. Dan wordt je creatief. Er zijn minder OK’s dus daar kunnen ze weg. De OK’s die wel doorgaan: moet iedereen wel een mondkapje hebben?. Literatuuronderzoek toont aan dat niet iedereen buiten het operatiegebied een masker nodig heeft. Binnen een paar uur zijn alle specialisten in het ZH het met elkaar eens en komt er een schrijven naar de medische directie over een nieuwe maatregel t.a.v. mondmaskers.
En dan loop je op de markt, daar staat een tafeltje met een man erachter die 50 euro vraagt voor 15 mondmaskers. Ongelofelijk.
Ongelofelijk is ook het hamsteren. Kom je thuis uit het ziekenhuis na een hectische en chaotische dag waar alles nog ongeorganiseerd was en ga je boodschappen doen is alles leeg. Maar dan ook werkelijk alles leeg. Iedereen die ik spreek vindt het belachelijk. Maar wie doet het dan wel. Ik zie wel mensen lopen met 8 pakken toiletpapier. Ik heb nogal snel een mening, maar ik durf ze toch niet aan te spreken.
Saamhorigheid is ook ontroerend. Bijvoorbeeld het applaus wat dinsdagavond om 20 uur in Diemen klonk. Een filmpje met applaus wat Marjolein en ik ontvingen van Anita: “Speciaal voor jou en Marjolein”. Zo lief. Ik geniet van de mooie oplossingen op internet van de artiesten met hartverwarmende liedjes en de mooie programmering van onder andere DWDD. En toch zit ik met regelmaat met een steen in mijn maag. Ik ben mijn vrijheid kwijt. Ik ken dat niet. Ik weet dat ik claustrofobisch ben, ik ben bang dat de lift stil komt te staan, dat ik in de kruipruimte niet weg kan. Nu kan ik in het leven niet weg.
Maar we hebben elkaar, mijn gezin, familie, vrienden, EDOG, Diemenaren, elkaar. Hoe groot is de wereld in het klein. We pakken de draad op binnen de mogelijkheid die we hebben. Dat gaat ook met EDOG zo gebeuren. Als zelfs de grootste evenementen zoals het EK en het songfestival een jaar verplaatst kunnen worden, dan kan EDOG dat ook.
Nog een tip voor thuis: kijk eens een leuke operette of musical van EDOG terug. Ik heb ze alle 40 staan. Ik kom ze graag langsbrengen, ik gooi ze door de brievenbus (en kom nog even niet op de koffie).
Samen staan we sterk.