Schoolreisje

Mijn eerste herinnering van een schoolreisje is de kleuterschool. We gingen met de bus naar het bos; paddenstoelen plukken. Dat mocht toen nog. Nu ik weet wat ik toen nog niet wist lijkt het mij een riskante gebeurtenis; met 30 kleuters paddenstoelen zoeken. Kleuters steken namelijk alles in hun mond. Maar goed, misschien was een verlies van 10% wel ingecalculeerd.

Niet lang daarna kwam er een verbod op paddenstoelen plukken. De bossen werden leeggeroofd. Nog steeds als ik in het bos loop maak ik er foto’s van en pluk ze niet. Geen idee eigenlijk of dat verbod nog steeds geldt. Maar ja, schoolreisjes gaan ook niet meer ‘simpel’ naar het bos.

Mijn tweede herinnering aan een schoolreisje is het vertrek van de bus bij school. Ik herinner me dit alleen omdat er beeldopnames van zijn en ik er regelmatig mee geperst wordt. Ouders staan altijd uit te zwaaien natuurlijk en in mijn geval werd dit ook gefilmd. Ik zat bij het raampje en dan ook nog eens aan de goede kant (de zijde aan de stoep waar de ouders ook staan) Mijn ouders zwaaien en filmen en ik zwaai terug. Niet uitbundig maar beetje verlegen steek ik mijn hand op met slechts 1 vinger omhoog. Mijn middelvinger. Nou dat wordt me nog regelmatig ingewreven.

Ik zou echt niet meer weten waar we met schoolreisje later naar toe zijn geweest van de 1e tot en met de 5e klas. Wel in de 6e klas (nu groep 8). Toen gingen we op kamp. Ik denk dat daar de basis is gelegd voor mijn hekel aan kamperen. We gingen op de fiets richting het Gooi. We kampeerden op camping de Zeven Linden. Gelukkig stonden de tenten wel al maar we moesten zelf koken op een klein primusstelletje. Heerlijk die macaroni met ketchup erover heen. De camping, het kleine camping winkeltje, het klungelige koken herinner ik me wel. Maar wat we overdag gedaan hebben? Geen idee. Mijn focus lag meer op dat ellendige kamperen denk ik.

Wat ik mij wel herinner was de bonte avond. Weken zijn een aantal vriendjes en ik bezig geweest met een toneelstuk in elkaar te zetten; ‘De winkel van meneer Koetsier’. Hier gingen de paspoppen nachts bewegen en praten. Ik heb dat stuk uitgezocht en geregisseerd. (nou ja…gezegd hoe ze het moesten doen.) Kijk dat herinner ik me wel. Het regisseren zat er al vroeg in.

Later, met onze eigen kinderen, zat ik in de ouderraad. Daar regelden we de schoolreisjes. Het was altijd een gepuzzel waar we nu weer heen moesten gaan. Het mocht niet hetzelfde als vorig jaar zijn, het mocht niet te duur zijn, het moest leuk zijn, etc. Er is zelf op een gegeven moment gesproken over afschaffen van schoolreisjes omdat het een achterhaald iets zou zijn.

Schoolreisjes zijn ontstaan omdat men vroeger niet of nauwelijks op vakantie ging. Zo hadden kinderen toch nog jaarlijks een leuk uitje. Tegenwoordig kan bijna ieder kind wel naar een pretpark of iets vergelijkbaars. Maar afschaffen was toch een brug te ver voor veel mensen. Het was vaak een gevecht wie van de ouders er mee mocht met het schoolreisje. Iedereen wilde wel mee. Juist de ouders die nooit wat deden op school melden zich hier voor aan. Ik ben wel een paar keer mee geweest maar vond het niet zo bijzonder. Ten eerste ben je de hele dag aan het tellen en aan het waarschuwen en ten tweede wilde ik nooit mijn eigen kind in het groepje. Qua gedrag lette ik dan te veel op hem of haar en wees ons kind vaker terecht dan de andere kinderen in het groepje. Dat gunde ik ze niet.

Het mooiste moment was natuurlijk het terugkomen van schoolreisjes. De bus enkel gevuld met ouders die het schoolreisje begeleiden. Alle kinderen waren weg. De meester of juf stapte dan altijd verdrietig uit en vertelden dat ze de kinderen vergeten waren. En dan het moment van de glunderende koppies die plotseling boven de banken uitkwamen.; ‘Ja pap, we hadden ons verstopt onder de banken’.

Op de middelbare school noemde je dit soort uitjes geen schoolreisjes meer. Nee dan was het een ‘schooltrip’, een ‘excursie’ of een ‘werkweek’. Wel brachten we ze altijd naar school de dag van vertrek en haalde ze op bij aankomst. Dat gaf bij mij toch altijd een warm gevoel van weemoed.

Stilletjes hoopte ik dan altijd dat ze toch nog onder de banken vandaan kwamen.