Toekomstige nostalgie. Ik hou d’r zo van.

Afgelopen zaterdag heb ik zitten kijken naar een geweldig programma. Dit programma is gemaakt door iemand die al 15 seizoenen een programma had op een vast tijdstip. Hij was vlak voor het begin van de Corona hier mee gestopt en wilde zoeken of er meer was, en wat hij dan zelf wilde. Ik heb het hier natuurlijk over DWDD met Matthijs van Nieuwkerk.

Hij heeft een klein jaar nagedacht over een nieuw programma, had het concept klaar toen we in december de volledige lockdown in gingen. Hij besloot toch te starten en zette het programma letterlijk nog in de steigers toch op de buis. Muziek is een centraal thema in zijn programma en ik heb al mooie pareltjes voorbij zien komen. Ik noem Andre van Duin en Danny Vera met een prachtig Charles Aznavour nummer.

Zaterdag ging het programma over Big bands. Ze bestaan bijna niet meer en we kregen een terugblik naar Big bands die voornamelijk uit Amerika komen. Ik herinner me trouwens zelf nog de film Les Unes et Les Autres waar ook een Bigband een centrale rol speelt. Een prachtige film ten tijde van de 2e wereldoorlog en speelt zich af in Rusland, Parijs en Amerika.

Matthijs had op zijn steigers ook een enorme Big band, uiteraard anders en moderner dan de jaren veertig maar toch indrukwekkend. Zeker toen er een battle plaatsvond tussen de blazers van het gezelschap. Opzwepend en het plezier spatte ervan af.

Volgens mij hebben we in Nederland ook een Bigband gehad: The Ramblers. Zij hadden de klank van een Big band en speelde nummers als ‘Wie is Loesje, wie is toch dat snoesje. Loesje is het meisje van de drummer van de band’. Er zijn maar weinigen die zich dat nog kunnen herinneren en je hoort het al helemaal niet meer.

Ik snap wel dat je het niet meer hoort omdat het natuurlijk ‘old fashion’ is. Maar ook dit kun je doorontwikkelen of er anders naar kijken.

Aan het eind van het programma van Matthijs in het onderdeel Forever Young was Herman van Veen te gast. Ik ben geen groot van van zijn genre maar ik bewonder wel wat hij kan. Hij is ondertussen 76 jaar, speelt nog elke week in een eigen privé zaaltje zijn voorstelling met zijn muzikanten om vers te blijven indien het optreden weer mag. Als je een marathon renner plotseling niet meer laat rennen dan raken de hersenen in de war en geven ze het op. Je moet blijven trainen, maar ook doorontwikkelen.

Doorontwikkelen liet Herman van Veen zien. Hij bracht het nummer Opzij opzij opzij. Dit nummer is 40(!) jaar oud. Nu werd het gebracht samen met O’G3ne, een giga Big band, muzikanten van Herman zelf én een rapper. Ongelofelijk boeiend om te zien hoe dit in elkaar zat. Close harmonie, rap, energie van Herman (fysiek en muzikaal) en prachtig in beeld gebracht. Wederom een pareltje op de Nederlandse televisie.

EDOG is ook zo een pareltje, maar dan uit Diemen en omstreken. Wij zijn net zo vernieuwend. Altijd geweest en zullen dit ook blijven. Naast het traditionele podium met operette is vernieuwend theater gebracht door buiten de 4e wand (het publiek) te gaan spelen. Zowel in de zaal als ook via podium uitbouw. En we gingen de hoogte in.

We zijn overgestapt op een ander genre, die ons successen opleverde zowel qua leden als publiek (en waardering). Er is gekozen voor andere vormen van decor (doeken). We brachten de digitale wereld in de voorstellingen met meezing teksten en projecties. Ik herinner me de operette de Mikado waar in de voorstelling aangekondigd werd dat de Mikado uit Japan naar Diemen kwam. Hierop zakte een projectiescherm en het publiek zag de Mikado in een Riksja door Diemen rijden. Hij werd bijna overhoop gereden door een tram, belde aan bij en vroeg de weg aan de burgemeester en arriveerde uiteindelijk bij de ingang van de sporthal. Daarna reed de Riksja live het toneel op. een knap staaltje digitalisering van Arie Bervoets.

EDOG en zijn leden zijn altijd meegaan in deze ontwikkelingen. Bestuur en artistieke leiding zijn altijd vernieuwend geweest en ook nu hoor ik voorbij komen dat we vernieuwend het concert kunnen brengen. Naast een gewoon normaal live uitvoering kunnen we ook streamen. Dat is live spelen en je laat het publiek via een digitale link thuis meekijken.

Als we niet met een heel koor live kunnen spelen dan kun je overwegen de solisten live te laten zingen, het koor (net als Seizoenen van liefde) van te voren op te nemen en dit te streamen. In het uiterste geval kun je alles (dus ook de soli) van te voren opnemen en uitzenden. Mogelijkheden genoeg (en uitdagingen uiteraard). Ik verheug me op de toekomst en bij mij bruist het alweer. Bij u ook?

Laat niemand ooit nog zeggen dat er binnen EDOG een oude garde aanwezig is. Ik ken ze niet. Alive en kicking.