Verkeerde kant.

Ik kan nogal een dwarskont zijn. Als ik links wil en Marjolein rechts, dan wil ik nogal eens goed motiveren waarom we toch naar links moeten. Ik noem dat uitleggen, Marjolein noemt dat drammen. Toch ben ik in staat toe te geven als uiteindelijk blijkt dat we toch de andere kant op moeten.

Sowieso is richtingsgevoel niet mijn dingetje. In de Kalverstraat ben ik rustig in staat om deze 10 keer op en neer te lopen. Dat komt omdat als ik een winkel in en uit ben gegaan rustig weer de verkeerde kant op loop zonder dat ik doorheb dat ik dat deel en die winkels al gehad heb. Fijn dat ik dan een sturend element naast me heb.

Daarentegen heb ik in het bos een uitstekend richtingsgevoel. Ik denk niet dat je in Nederland kunt verdwalen maar ik weet heel goed in welke richting we de auto hebben geparkeerd.

Begin jaren negentig zijn Marjolein en ik naar Indonesië geweest. Wij besloten niet via een reisburo te boeken maar voor losse tickets te gaan. Dit ging toen nog niet via internet maar daar had je boekingskantoren voor. Wij boekten onze tickets bij een boekingskantoor aan het Damrak. Maanden later konden wij de tickets ophalen. Inderdaad ook toen was er nog geen email om de tickets digitaal te versturen. Ik ging de tickets op halen bij het boekingskantoor op het Damrak. Ik kwam daarbinnen en het was nogal druk. Ik moest dus nog even wachten en keek om mij heen. Het viel me op dat ze een flinke verbouwing achter de rug hadden. De balie was verplaatst, andere kleurstelling en de wand met folders was ook verdwenen. Na 20 minuten was ik aan de beurt en ik vroeg naar de tickets. Op naam konden ze niks vinden. Ik nog twijfelen en noemde Marjolein haar meisjesnaam (want we waren nog niet getrouwd). Ook niet te vinden. Dan maar de vraag waar we naar toe geboekt hadden. Ook niks te vinden. Toen kreeg ik het toch wel wat benauwd want we zouden over een week vertrekken. Toen stelde die mevrouw achter de verbouwde balie een heel slimme vraag. Heeft u wel bij ons geboekt? Ik zei dat ik dat zeker wist. Maar na enig doorvragen bleek dat ik geboekt had bij een bedrijfje wat enkele nummers van het Damrak verderop zat. Opgelucht haalde ik daar de tickets en we hebben een fantastische vakantie gehad. En trouwens bij dat bureau hadden ze helemaal niet verbouwd. Ik herkende het direct.

Ik ga niet gauw van de gebaande paden af. Afgelopen zomer zijn we naar Oostenrijk geweest en hebben we veel gewandeld. De paden op, de lanen in, bergje op en bergje af. In Salskammergut zijn we met een treintje naar boven gegaan en besloten we naar beneden te wandelen naar de Wolfgangsee en Hotel Im Weissen Rossl. We volgend de bordjes die naar het dorp verwezen. Echter het gros van de wandelaars liep niet naar links (de bordjes en waar voor mijn gevoel ook het dorp lag) maar die gingen rechts. Bij dit kruispunt hebben Marjolein en ik enige tijd gediscussieerd. Haar gevoel gaf aan dat we de andere wandelaars moesten volgen. ‘Die mensen lopen toch niet voor niks allemaal die kant op?’ Ik gaf heel rationeel aan dat die mensen dat zelf moesten weten en dat ik liever de betrouwbare bordjes wilde volgen. Het gebaande pad.

Daar viel inderdaad niks tegenin te brengen en we volgend mijn route oftewel de Oostenrijkse bordjes. Na 15 minuten werd het pad al smaller en de ondergrond meer rotsachtig. Met regelmaat moesten we onze handen gebruiken om grote afstappen te maken. Hier ging Marjolein nogmaals ter discussie of dit echt wel de goede richting was. Er liepen al geen mensen meer om ons heen en we voelden ons als ‘Alleen op de wereld’. Ik gaf aan dat ik in de verte de treinrails zag van het treintje wat ons naar boven had gebracht en dat dit dus klopte. Tevens gaven de bordjes nog steeds het dorpje aan; Maar 2,5 uur lopen.

Wij klauterden steeds verder en na wederom 15 minuten bleef Marjolein staan en zei dat ze geen stap meer verder liep. ‘We moeten terug. Ik denk echt dat het niet goed gaat. Als ons nu iets gebeurt dan zijn we de “Sjaak”. Ik wilde wel verder wandelen maar heb toch ook rekening te houden met de vrouw waarmee ik getrouwd ben en die haar verantwoordelijkheidsgevoel laat spreken. Ik gaf aan dat we nog tot het bordje verderop zouden lopen en dat we daar zouden beslissen. Bij het bordje aankomen ging ik kijken wat er op stond. Onder de naam van het dorpje stond in het Duits: Pad vervolgen voor eigen risico. En toen ontstond ook bij mij de twijfel.

Uiteraard wandel je altijd en overal op eigen risico maar de optelsom van de waarschuwing, geen andere wandelaars, en het onderbuikgevoel van Marjolein maakte dat ik overstag ging. Ik begreep wel dat het onverantwoordelijk zou zijn als we doorliepen. We besloten terug te gaan.

Dit betekende een klim van een half uur terug naar boven. Daar aangekomen zijn we ‘gewoon’ de overige wandelaars gaan volgen en inderdaad zijn we na 2,5 uur dalen aangekomen in het dorp. Een goed begaanbaar pad bracht ons keurig naar beneden.

Toch snap ik niet dat de ene kant op er wel bordjes staan en pas later wordt aangegeven dat dit op eigen risico is en de andere kant er geen bordjes staan. Hoe wisten de eerste wandelaars van de dag nu welke kant ze op moesten? Die hadden vast ook een hele verstandige vrouw.