Whats in a name…
En dan vraag je aan je kinderen: ” merkten jullie nou dat ik het ook spannend vond om de rolverdeling bekend te maken? Eerlijk als mijn kinderen zijn antwoorden ze alledrie met een volmondig JA. “Als jij flauwe grapjes gaat maken dan weten we dat ook jij onzeker bent”. Wil dat nu zeggen dat als ik iets niet spannend vind dat mijn grapjes dan niet flauw (en dus leuk) zijn?
Maar goed ..er zitten zeventig mannen en vrouwen voor me die mij in afwachting aankijken. Ik denk we hebben een prachtige rolverdeling gemaakt met elkaar, ik hoop maar dat ze snappen waarom en hoe we tot bepaalde keuzes zijn gekomen.
Wat een mensen en wat een namen. Ik heb in het gewone leven al moeite om namen te onthouden. Ik haal nog steeds Dory en Yolanda door elkaar, net als Belinda en Carolien. Ik ben zelf iemand van hints en ezelsbruggetjes. Mijn vader deed altijd het brullen van een leeuw na als hij de hoofdsteden van de provincies overhoorde (leeuw…Leeuwarden..snap je?). Ezelsbruggetjes probeer ik ook altijd als iemand zich aan mij voorstelt. Op het moment dat ik mijn naam zeg, meld de ander ook zijn naam en dan versta ik hem al niet goed. Tegenwoordig weet ik dat het niet raar is om nogmaals de naam te vragen: “ Hoe zei je dat je heette?” Ondertussen bekijk ik die andere dan goed. Heeft die rood haar? Heeft zij een bril? Heeft hij crocks of sandalen of Birckenstocks (afschuwelijk!) aan? Of sandalen met sokken? Als dat zo is dan vergeet ik de naam niet snel. Pieter (de man van de sandalen) is dan een mooie combi om te onthouden. Of Grietje (de vrouw met de klassieke rok) is ook wel te doen.
Toch merk ik als ik voor de groep sta dat de namen me soms dwarrelen, ook al zijn ze nog zo bekend. Is het de leeftijd, de spanning of iets anders waarom ik niet op de naam van Thea kan komen. Terwijl ik Thea al 40 jaar ken. Daarom heb ik voor dit jaar het besluit genomen tijdens het repetitieproces niet de eigen namen en de rolnamen te combineren of afwisselend te gebruiken. Nee er zijn zoveel namen dat ik gewoon iedereen consequent tijdens de regierepetities bij de rolnaam noem. Als ik dan zeg dat Mevrouw Aubert van LI op moet komen ga ik er van uit dat Thea van links opkomt. En die spanning? Ja die zit er nu eenmaal in als ik een nieuwe scene ga uitleggen, een nieuw dansje moet voordoen, uit moet leggen hoe ik het podium bedacht heb. Want wat zal men er van vinden? Werkt het? Is het compleet? Ben ik niet iets of iemand vergeten?
Spanning en onzekerheid zet ik ook in als kracht. Twijfel creëert creativiteit, of zorgt ervoor dat ik bewust andere dingen ga uitproberen om zeker te weten dat wat ik bedacht heb ook goed is. Ja, die Erik weet wel wat hij wil, die bepaald echt wel wat en hoe het moet gebeuren zegt men vaak. En dat hoort ook zo als je voor de troepen staat. Erik kan het wel, Erik die zegt het wel makkelijk maar hij moest eens weten. En dan denk ik ja die Erik doet het wel maar er gaat een heel proces aan vooraf…. Ach…Erik…Whats in a name…