Who done it!
En nu ga ik het eens lekker over mezelf hebben. Ach, EDOG is als een familie, mijn familie, en als iemand die het langste lid is mag ik bijna als een Pater Familias, het toch wel eens één keer over mezelf hebben.
Als ik niet bij EDOG was gekomen dan hadden diverse mensen niet bestaan, had ik bepaalde mensen niet gekend, had mijn leven er heel anders uitgezien. Als kind was ik al getrickerd door toneel en theater. Ik was me daar niet van bewust maar op de lagere school bedacht ik toneelstukken die ik met een paar klasgenoten dan ging opvoeren op de kleuterschool Zo ging een keer het verhaal over pannenkoeken en namen we echte pannenkoeken mee voor de kleuters. Een succes dat we hadden! Maar of dat nou lag aan ons acteertalent of aan de pannenkoeken dat weet ik niet. In de eindmusical kreeg ik een rol. Ik was Troubadour die liefdesliedjes zong voor ‘Juffrouw Roselaar’. Een beetje zijig type. (Typecasting?). En ook in de brugklas was drama mijn favoriete vak waarbij ik het stuk ‘meneer Spillebeen’ zelf regisseerde en de hoofdrol speelde (typecasting?). Ik besloot:’ Ik wil bij een toneelvereniging!’ Maar ja, daar moest je 16 jaar voor zijn.
Eindelijk werd ik 16 maar de toneelvereniging ‘de Rederijkerskamer’ in Diemen werd opgeheven. Toevallig (wat is toeval) ging mijn moeder in maart 1980 koffiedrinken bij de HEMA met Gea Tas die wij kenden van de korfbalclub (waar ik een sportieve maar korte carrière heb gehad). “We moeten wat met die jongen’ schijnt mijn moeder gezegd te hebben waarop Gea vertelde dat een nieuwe operette vereniging zojuist haar eerste uitvoering had gehad en of dat niet wat voor mij was. Om een lang verhaal kort samen te vatten: Ik ben in april 1980 gekomen en nooit meer weggegaan.
Nu woonden wij tijdens mijn laatste tienerjaren in Diemen Zuid en hadden als buren Carla Bout en haar gezin. Bij Carla was het altijd gezellig, koekjes bakken, oppassen op de kinderen of in de tuin met warm weer in het badje. En ja hoor er kwam een moment dat Carla ook bij EDOG kwam. De familie van Carla, die ik ook kende van verjaardagen, was enthousiast door Carla geworden. Dus werden haar broer Fred Gast en zijn vrouw Ineke en de broer van Ineke, Jan van Grasstek en zijn vrouw Thea en zoon Edwin ook lid. De club groeide gestaag.
Inmiddels zat ik al in de verpleegkundige opleiding en liep stage op de zwangeren en kraam afdeling. Daar lag mevrouw Stam uit Diemen Zuid. Daar vertelde ik natuurlijk ook over mijn hobby (of liep zingend over de zalen) en het duurde dan ook niet lang of Marianne Stam kwam bij EDOG. Uiteraard ging manlief Cees er bij achter de schermen en zoon Justin is ook al jaren een belangrijke schakel binnen EDOG. Mijn moeder was ook enthousiast lid geworden en mijn vader werd bestuurslid. Mijn zus is nooit lid geweest maar haar man Ron was weer de beheerder van de sporthal. Het grijpt nog steeds allemaal mooi in elkaar.
Op EDOG zat ook Henk Lakerveld. Die droeg zijn dochter voor als souffleur die nodig was bij de operette Boccaccio. Dat werd een leuke ontmoeting tussen Marjolein (zo heette zij) en mijzelf. Zij besloot spelend lid te worden en het duurde dan ook niet lang of, je raad het al, wij kregen een relatie. Heel de club had het al aan zien komen.
Marjolein en ik bedachten het eerste ‘zondag na de voorstelling etentje’ en wel bij de Chinees te Diemen. Nu was er ook een andere grote familie binnen EDOG. De familie Eikelhof bestaande uit de 2 broers Eikelhof met hun vrouwen. Eén van de Eikelhofstellen hadden twee dochters en bij het etentje nam iedereen de kinderen mee dus zij namen hun dochter Natascha mee. Mijn (inmiddels huidige) schoonouders namen hun zoon Edwin mee. Om een lang verhaal kort te maken: ook Edwin en Natascha zijn al 20 jaar getrouwd zo is de familie Eikelhof ook familie van ons geworden. En Edwin en Natascha? Ja natuurlijk hebben die ook meegespeeld bij EDOG.
Marjolein en ik kregen een zoon, ik heb Marjolein na afloop van een voorstelling ten huwelijk gevraagd, en we kregen nog een zoon én een dochter. Onze kinderen gingen bij repetities altijd mee (slapen in een camping bedje in het trappenhuis) en waren altijd bij voorstellingen aanwezig (slapen op het biljart). Ze waren er altijd bij en geloof me of niet, altijd uit vrije wil. Ze hebben inmiddels allemaal een eigen plek binnen EDOG en zelfs Marjolein is weer terug op het oude nest. Iedereen vraagt momenteel wat ik ga doen na de Titanic. Ik geef hierop standaard één antwoord: ik zeg niks toe maar ik blijf lid. Als EDOG zijn veertigste voorstelling heeft heb ik er 39 gedaan en ik ga door tot ik veertig jaar lid ben! Waarom? Ach vind ik gewoon lollig.
Wat zijn de laatste ontwikkelingen en hoe ziet de toekomst eruit? Nou die heeft iedereen van nabij mee kunnen maken tijdens en vlak na de laatste voorstellingen en weten nu precies wat ik bedoel….. Het verhaal is dus nog niet klaar. Wordt vervolgd.
Maar als antwoord op de vraag : Who done it? …kan ik volmondig Gea Tas de schuld geven.
Truus Blenderman
5 juli 2018 @ 21:56
Het is weer een enig verhaal Erik. Zo ging het lang geleden ook met die mooie oude verenigingen in Amsterdam waarvan helaas alleen Thalia (103 jaar) nog over is. Al die families en vriendenclubjes. Ik ken de verhalen van mijn ouders en mijn verhaal verschilt daar niet van. Ik had vele déjà vu’s tijdens het lezen. Hartstikke leuk!
Karin
6 juli 2018 @ 00:54
Zoveel jaren aan herinneringen en toch nog zo jong……. ! ? Ben heeel benieuwd wat de toekomst allemaal nog gaat brengen!
Ranjitha Selvam
16 februari 2024 @ 11:25
“Bedankt voor de gulle donatie aan onze geld inzamelen vereniging. Jouw steun draagt bij aan onze missie om positieve verandering te brengen. Binnenkort ontvang je een bedankbrief voor je genereuze bijdrage.”