Ik rook cigaren

Mijn eerste bijbaantje was krantenbezorger. Helaas ben ik niet het voorbeeld van krantenjongen tot miljonair. Ik wilde niet een dagkrant rondbrengen. Om dagelijks op pad te moeten gaan was wel een erg grote investering. Een ochtendkrant was al helemaal niets voor mij daar waren mijn ochtenden mij te lief voor.

Nee, een weekkrant rondbrengen dat ging nog wel. De Diemercourant (nu Diemernieuws) bracht ik 1 keer in de week gedurende 1,5 jaar rond. Ik wilde ook een specifieke wijk; namelijk waar veel flats stonden zodat de brievenbussen vlak bij elkaar waren en ik niet tuintje in tuintje uit hoefde. Ik wilde na een jaar stoppen maar besloot dat ik het kalenderjaar nog ging afmaken omdat ik een trouwe bezorger was en ik mijn fooi rond nieuwjaar wilde. Ik ben altijd ’te’ keurig geweest. Ik stopte bij iedereen de krant in de brievenbus, zodat degene die een klacht indiende dat hij de krant niet gehad had, door de redactie al de pin op de neus kreeg: ‘Deze jongen bezorgt altijd bij iedereen de krant, dus ook bij u!’ Ik haalde 600 gulden op bij mijn fooien rondje. Niet slecht. Ping, guldens in de pocket!

Mijn tweede bijbaantje was in het ziekenhuis. Ik ging flessen wassen bij de apotheek. Infuusflessen waren toen nog van glas en na gebruik moesten de etiketten eraf gewassen worden voordat ze opnieuw gesteriliseerd werden. Nou, daar was ik snel mee klaar. Na 2 weken zag ik al een baantje in het restaurant waar ik mocht uitserveren. De kroketten waren erg lekker.Ping, guldens in de pocket!

Daarna ging ik het reguliere werkzame leven in. Toch heb ik in al die jaren ook nog diverse bijbaantjes gehad. Het salaris van een verpleegkundige is dermate laag dat een extra centje welkom is.

In het ziekenhuis waar ik werkte werden wel eens vrijwiligers gevraagd voor onderzoek. Geen geneesmiddelen onderzoek maar onderzoek naar bepaalde ziektes en behandeling. Zo heb ik wel eens een week zonder suiker moeten leven en kreeg daarna een scan. Ping, euro’s in de pocket! Ook was er een test in een koude kamer. Dan moest ik enkele uren in onderbroek een streng gekoelde kamer liggen en werd er met regelmaat wat bloed afgetapt. Ik mocht niet rillen. Nou ben ik altijd een juffershondje geweest, dat was lastig. Maar na 5 uur kou……Ping, euro’s in de pocket!

Ook deed ik wel eens mee aan reclame onderzoek. Dan werd je opgeroepen om in een panel mee te praten over een bepaald onderwerp. Je kreeg foto’s met tekst te zien en moest je je mening geven wat je er van vond als je dit als consument in een magazine zou zien. Van te voren werd gevraagd bij welke bank je zat (als het over bankreclame ging), of je van plan was een nieuwe auto te kopen. (onderzoek over Audi), welke wasverzachter je gebruikt, etc. Ping, euro’s in de pocket!. Als het over voedingsmiddelen ging mocht je soms ook proeven en kreeg je wel eens wat leuke dingen mee naar huis.

Het maakte eigenlijk niet uit of je wel of niet een nieuwe auto ging kopen, of dat je specifiek deze wasverzachter gebruikte. Ik had gewoon overal wel een (verzonnen) mening over. ‘Die tekst bij die foto vind ik niet aantrekkelijk’ of ‘dat filmpje is zo saai, kan er niet wat humor in’. Onderzoekjes duurde van half uur tot soms wel 2 uur. Vaak met meerdere mensen die ook weer een eigen mening hadden. Als het tot 14 uur duurde dan stopte ik om 13.55 me praten. Helaas waren er ook altijd mensen die er helemaal in opgingen en die maar meningen bleven spuien. Om vijf over twee zei ik dan altijd dat ik wegmoest omdat mijn parkeermeter tot 14 uur liep. Ik kreeg dan mijn gevulde envelopje en …Ping, euro’s in de pocket!

Zo werd ik ook eens gebeld of ik rookte. Jazeker zei ik en ik heb hierbij zelfs toegeven dat ik cigaren rookte. Tijdens het gesprek gaf ik aan dat ik er 3 per dag rookte en zelfs welk merk (had ik opgezocht op internet) Ik heb alle reclame-uitingen die ze als voorbeeld gaven afgekraakt. Want ja geld verdienen met iets waar ik tegen was voelt toch een beetje als vreemd gaan. maar toch….Ping, euro’s in de pocket!