Mooi was die tijd.

Toen ik 24 jaar was had ik een bijzonder leuke relatie met iemand. Een enorm humoristisch persoon die ook verpleegkundige was, die ook bij een musicalgroep zat en zelfs landelijke bekendheid verkreeg doordat diegene in de filmpjes acteerde bij het programma’ Doet ie t of doet ie t niet’.

Binnen die relatie ging ik er vanuit dat wij nooit kinderen zouden krijgen. Veel aandacht heb ik gericht op mijn neefje en nichtje van mijn zus. Maar ja, liefde laat zich niet dwingen en ik ontmoette dertig jaar geleden Marjolein. Het onderwerp kinderen kwam al snel ter sprake en ik gaf aan ze graag te willen, zij ook. Ik vertelde tevens dat ik geen oude vader wilde worden en dus niet te lang wilde wachten, mocht het ons gegeven zijn. Ik was 31 toen Marjolein zwanger was van onze eerste zoon Jeroen (U kent hem wel)

Marjolein was uitgerekend op 10 maart 1995. Wij waren beiden lid van EDOG, en EDOG had haar voorstellingen ook altijd in maart. Dat jaar speelden we Eine Nacht in Venedig en wel op 17 en 18 maart. Dat zat wel erg dicht op elkaar. Nu hadden wij een regisseur die altijd zei: ‘The show must go on’. Maar ja, ik wilde beide shows niet missen indien Jeroen van plan was om een week na de geplande datum geboren te worden.

In overleg met diezelfde regisseur had ik dat jaar geen rol en deed ik mee in het koor. Dan kon ik er zo uitstappen indien nodig. Ook Marjolein deed mee in het koor en voor haar was de Venetiaanse kleding als positiekleding gemaakt. Wij en EDOG waren er klaar voor!

Op exact de uitgerekende datum diende de bevalling zich aan en Jeroen werd op 10 maart 1995 morgens om half 10 geboren. We waren in de wolken. Tijdens de kraamweek die volgde was ook de EDOG week. Deze startte op woensdag 15 maart. Marjolein en ik gingen samen met onze zoon in de maxicosi naar de sporthal. Daar waren ze hard aan het werk maar toch had men tijd te om onze zoon te bewonderen. Die dag heb ik geloof ik half in de sporthal en half thuis geleefd.

Donderdags overdag gingen we er weer met z’n drieën op de koffie. Marjolein voelde zich een kleine week na de bevalling prima en ging het gesprek aan met de regisseur; ‘Mag ik toch meedoen?’ Een regisseur vindt het alleen maar fijn als alle spelers mee doen en er daardoor geen uitval is, dus die zei volmondig ja. De kleding commissie ging direct aan de slag om alle Venetiaanse positiekleding weer in te nemen.

De kraamverzorgster zei dat het niet verstandig was om donderdagavond naar de generale te gaan. Uiteraard. Zodra de kraamverzorgster de deur uit was vertrokken we naar de sporthal. Ha ha. De generale repetitie deed Marjolein niet mee en maar keek ze vanuit de zaal. Tijdens de voorstellingen op vrijdag en zaterdag deed ze gewoon mee. Wat een bikkel en nog voel ik de trots als ik hier aan denk.

Jeroen hadden we ook meegenomen in de kinderwagen en die gedroeg zich voorbeeldig. Hij stond achter het toneel en iedereen die langsliep wierp even een blik op hem en was vertederd. Hij maakte geen geluid maar was wel de hele avond wakker. Op de zaterdagavond besloten we het anders aan te pakken en lag hij in de kinderwagen op dezelfde plek maar nu met een briefje erop; ‘Gisteravond was kijkavond, vanavond wil ik graag slapen. Groetjes Jeroen’ We hebben nog gefeest tot diep in de nacht.

De eerste twee jaar is Jeroen mee geweest naar de repetities. Hij sliep in het campingbedje in de kast of het trapgat. Als hij wakker was repeteerde hij mee in de draagzak en toen hij groter werd en we de andere kinderen kregen hadden we een oppas op de maandagavond. Hierdoor zijn het echte EDOG kinderen geworden. Als het nodig was traden ze mee op; Jeroen als twee-jarige in het circus van Les Saltimbanques of Jorik als tiener in Lederhose en Linda in het kinderkoor bij Im Weissen Rossl. Ze vonden alles goed. Altijd uit vrije wil en nooit tegen hun zin.

Gisteren is diezelfde Jeroen 26 jaar geworden. Nog steeds betrokken bij EDOG en nu zelf alweer meer dan een jaar een (super)vader. Ik ben blij dat het ons gegeven is om kinderen te krijgen en wat voor kinderen. We zijn razend trots op alle drie!