Stress!

Ik heb weer stress. In een eerdere blog heb ik al beschreven dat ik nooit keuzes kan maken, ik stel uit en van uitstel komst afstel en uiteindelijk kiest Marjolein. En nu heb ik weer keuze stress. We willen namelijk een andere auto.

De huidige auto, een Opel, is 7 jaar oud en wij hebben hem nu vier jaar. Hij zit net onder de 100.000 km en dat schijnt het ideale moment te zijn om naar een andere auto te gaan kijken.

Ik rijd al vanaf mijn 19e jaar auto. Mijn eerste auto was een rode Lada die ik over kocht van een oom van mij. Lekker makkelijk; ik wilde een auto en hij wilde ervan af en ik kon het betalen. Geen keuzestress toen. Ik had geen verstand van auto’s want mijn ouders hadden geen auto. Toen ik mijn rijlessen startte moest mij nog alles uitgelegd worden t.a.v. versnelling en andere technische zaken. Ik slaagde in èèn keer en kocht dus mijn Lada. Toen moest ik voor de eerste keer tanken. Ik wist wel waar de slang in moest en wat ik moest tanken, maar hoe weet je nou dat de tank vol is. Stress! Gelukkig was dat de minste stress want dat werd al snel duidelijk. Dat is net zo een moment als dat je nooit weet of het lichtje in de ijskast wel uit is als je de deur dicht doet?!

Daarna zijn er nog veel nieuwe auto’s gekomen. Mitsubishi, Fiat, Citroen, Opel en nog een paar waarvan ik de naam niet eens meer weet omdat het me allemaal niks interesseert. Als het maar doet wat het doen moet. Rijden en niet te vaak pech hebben. Merk, kleur, accessoires interesseren me niks. Bij het kopen van een andere auto keek ik wel onder de motorkap. Meer omdat het moest dan dat ik er verstand van had. Na een proefrit met de Opel kreeg ik de vraag: ‘En, hoe reed hij?’ Mijn antwoord: ‘Typisch Opel’ Tja wat moet je anders zeggen. Ooit heeft een verzekeringsagent mij verteld dat rode auto’s de meeste ongelukken hebben. Dus mijn rode Lada was de laatste rode auto die ik ooit ga kopen. Andere accessoires? Ach; Linda zeurt al jaren dat ze achterin het raampje nog moet opendraaien en ook graag een elektrisch knopje wil. Inderdaad raar dat onze auto (uit 2013 dus) wel een elektrisch knopje heeft voor de handrem maar geen elektrische ramen achter.

We hebben op deze auto wel een trekhaak, die wilden we graag om onze fietsdrager hierop te kunnen plaatsen. We hebben vier jaar geleden pas een fietsdrager gekocht omdat er een trekhaak op onze nieuwe auto zat. op. De auto’s daarvoor niet en het los plaatsen van een trekhaak was duurder dan de fietsdrager zelf. Zoveel geld voor een klein knopje. Nee, denk maar niet dat het multifunctioneel is want ikzelf al er nooit een caravan opzetten. Geen sleurhut 1300 km achter me aan. Te veel stress!

En nu dan een andere auto. We zijn uitgekomen op een Ford (want die hadden we nog niet gehad). Dan kom je bij de dealer en die gaat allerlei moeilijke vragen stellen. Terwijl ik alleen maar denk: ‘Hij moet rijden en geen pech hebben en ik wil er niet te veel geld aan uitgeven’. Nu zijn er tegenwoordig geen slechte auto’s meer, dus dat scheelt. ‘En de kleur dan?’ Maakt me niks uit! ‘En de velgen dan?’ ‘Ja doe zet er maar op!’.’Nee, moeten het sportvelgen zijn?’ ‘Welnee, doe maar wat’. Uiteindelijk kiezen we wat, maar de dealer zegt dat er nog een ander model ook beschikbaar is, wel iets duurder.

‘Wat krijg ik daar dan extra voor?’ Dat blijkt een lijst van 20 dingen te zijn. Het èèn na het andere item noemt hij op en ik zeg steeds: ‘Onzin’! Chroom, speciale kleur lak, luxe matten, etc. Ik geef aan dat het allemaal leuk is maar dat het niet bijdraagt aan de veiligheid. Dan blijken er 2 dingen te zijn die wel voor de veiligheid zijn: parkeersensoren en de lichten gaan automatisch aan.

Natuurlijk kun je er weer aan wennen zelf het licht aan te doen, maar Linda reed laatst toch al op de snelweg in andermans auto en ze dacht steeds: ‘wat zwaaien de mensen toch leuk naar me’ Maar toen bleek dat ze haar seinden dat ze haar licht nog aan moest doen. Parkeersensoren zijn wel handig, en voelt wel veiliger. Uiteindelijk besluiten we toch voor de duurdere variant te gaan. Wel een rode!

Stress!