Da’s pech! (2)

Inderdaad, bekeuringen zijn altijd pech. Zo ken ik iemand die bij de matrixborden bij wegwerkzaamheden te hard reed en echt een hele dure bekeuring kreeg. Als hij dit nu leest krijgt hij nog pijn in z’n buik.

Dit was trouwens dezelfde persoon die, toen hij een brommer had, onder het Rijksmuseum doorreed en hier een bekeuring voor kreeg. Je mocht er enkel fietsen of lopen. Pech was het zeker dat hij nog een bekeuring kreeg voor het brommen onder het Rijksmuseum omdat hij de eerste bekeuring nog niet ontvangen had en het dus niet wist. Dat hij de 1e bekeuring pas zag toen hij er al voor de 3 keer onder door had gereden was echt wel een hele grote PECH. Elke keer als hij nu langs het rijksmuseum rijdt dan ziet hij het verbod bord duidelijk staan. Nu wel!

Helaas lukte het niet om dit aan te vechten wat trouwens Marjolein wel lukte toen ze op één avond op de A9 van het AMC naar huis twee keer werd geflitst. Het schijnt niet te mogen dat je twee keer dezelfde bekeuringen op het zelfde traject krijgt op één avond.

Autopech hebben we bijna nooit gehad. Marjolein had een keer een lekke band bij het AMC, en ik reed een keer tegen mijn voorganger op toen ik te snel optrok. Maar dat was niks bij de pech die we een keer in het buitenland hadden. Na een heerlijke vakantie in Italie (onder Venetië) reden we terug naar huis. We waren met vrienden en die reden achter ons aan van de camping af. Na ongeveer 150 km werden we geseind dat ze terug gingen. Ze waren hun sleutels vergeten. Wat een pech zeiden wij lachend tegen elkaar. In de buurt van Verona brandde er echter plotseling op ons dashboard een lampje. Zorgvuldig als we zijn keken we direct in het onderhoudsboekje wat dit betekende. Er stond: rijdt niet verder en waarschuw direct uw dealer. Dit klinkt toch wel serieus.

Wij stopten langs de kant van de weg en belden naar de Italiaanse wegenwacht. Die konden er ook geen kaas van maken en besloten ons te slepen naar een garage. Wij hadden toen wel al 3 kinderen, en nog best wel klein. We mochten in de auto blijven zitten en de auto werd op de takelwagen getrokken. Hoog en droog werden we naar een verlaten industriegebied gereden.

Hier begon het wachten. Wachten op wat er aan de hand was. Na ongeveer een uur bleek dat we er inderdaad niet verder mee mochten rijden. Tot op de dag van vandaag weet ik nog niet wat nu de reden was. Maar we moesten wel naar huis, dus de ANWB gebeld. Het bleek erg druk te zijn dus we moesten een flinke tijd wachten tot we iemand aan de lijn kregen. Diegene ging wel direct aan de slag om vervangend vervoer te regelen. En wederom moesten we wachten, erg lang wachten omdat het ook nog zwarte zaterdag was.

Uiteindelijk kwam het verlossende telefoontje; Er was een auto voor ons beschikbaar op het vliegveld van Milaan. Maar ja we zaten vlak onder Verona. Eerst pakten we het minimaal benodigde uit de auto. We herpakten de koffers tot 1 koffer met spullen voor alle 5. Met de buggy en het autostoeltje en de koffer en drie kinderen gingen we op pad. Naar de bushalte, met de bus naar het station en met de trein naar Milaan en daar verder naar het vliegveld. Trap op spullen neerzetten, trap af kinderen halen, trap op, de bus in, bus uit, trein in , trein uit met 3 kinderen, koffer karretje en autostoel.

Eindelijk zaten we in de huurauto en konden we verder rijden. De dag was inmiddels al flink voorbij en in Duitsland, net over de Oostenrijkse grens, besloten we te stoppen in een hotelletje. Groot was de verassing dat toevalling onze vrienden datzelfde hotel hadden gekozen als overnachtingshotel. Hoe gezellig.

De volgende dag kwamen we gezond thuis en na een week werd de auto door Europcar ook thuisbezorgd. We hebben er nog jaren met plezier in gereden. De wegenwacht? Die zeggen we nooit meer op.