Prijsschieten.

Precies deze week twee jaar geleden speelden wij onze prachtige voorstellingen de Titanic. Mij viel aan het eind van de laatste voorstelling de eer de beurt om een koninklijke onderscheiding te ontvangen. Voor EDOG, voor mijn Theatergroep Diemen (die trouwens in april 2021 precies 20 jaar bestaat), voor het vrijwilligerswerk met ouderen en nog een paar dingen. Een prachtige apotheose, zonder te weten dat EDOG een jaar later stil zou vallen.

Ik heb in de jaren bij EDOG vele mooie prijzen mogen ontvangen. Speldje bij het 10-jarig lidmaatschap, speldje bij het 25-jarig lidmaatschap maar ook tussendoor nog een aantal mooie onderscheidingen.

Het is jarenlang namelijk traditie geweest om tijdens het etentje na de voorstellingen tussen de gangen door een aantal mensen te bedanken en ze een prijs te geven. Dit werd gelardeerd met anekdotes uit het afgelopen jaar. Grondlegger van deze speeches is Ab Niewold geweest. Ab (ome Appie voor intimi) was een groot acteur in het kleine toneel. Hij heeft vele kleine rollen vervult die hij op grootse en komische wijze neerzette. Hij kon humor in zijn stemgebruik opnemen als geen ander en had de lach aan zijn kont hangen.

Tijdens feestavonden was Ab die (vaak samen met zijn grote vriend Edwin van Grasstek) weer een voordracht deed. Dat kon gaan over een clownsverleden maar ook met kleine sketches. Daar waar ik nog wel eens uit de bocht kan vliegen met mijn humor was Ab altijd beschaafd en bracht zijn komische voordracht met klasse. Ook in het donateursbulletin stond hij altijd met een mooi zelfgeschreven verhaal. Ik herinner mij een verhaal waarin hij beschreef dat er een bouwploeg vergadering was waarbij drankjes en nootjes op tafel kwamen. Ook Ab nam een lekker handje met nootjes en gooide die in zijn mond. Het werd wel wat moeilijker eten toen uiteindelijk bleek dat dit ongepelde pistache nootjes waren.

Ab was een trouw EDOG- maar ook bouwploeglid. Hij schilderde de prachtigste decors en maakte voor de regisseur ook de maquette. Ook voor mijn eerste te regisseren voorstelling, de Mikado, heeft hij dit nog gedaan.

Terug naar het etentje na de voorstelling; Ab bracht daar op een cabareteske wijze zijn anekdotes van het afgelopen jaar. Hij had oog voor details maar ook oog voor wat EDOG nodig had. Hij knutselde prijzen in elkaar die hij uitreikte aan ‘Nieuw talent’, ‘meest betrokken vrijwilliger’, ’trouwste koorlid’ en wat al niet meer. Zowel Linda als ik hebben deze prijzen mogen ontvangen net zoals nog vele andere leden en vrijwilligers. Bij ons staan ze nog steeds in zicht op een mooi plekje en ik verwacht dat dit bij alle ontvangers van deze prijzen zo is. Wij koesteren de herinneringen.

Deze traditie is later op bijzonder knappe wijze overgenomen door Arie Bervoets. Arie nam tijdens de zware EDOG week de tijd om ook nog eens thuis een verhaal te schrijven over wat was opgevallen het afgelopen jaar en een aantal personen in het zonnetje te zetten. Ook hij reikte prijzen uit en introduceerde de gouden krommer. Behalve dat Arie zijn verhalen knap vertolkte bracht ook hij dit met humor waardoor dit een hilarisch half uurtje werd tijdens het etentje waar we met z’n allen met plezier op terugkijken.

De laatste jaren werd dit gedaan door Riek. Ook Riek vertolkte als volleerd cabaretier haar rol. Door Riek werd ons een spiegel voorgehouden over hoe we soms uitspraken deden die nergens op sloegen of hoe we op een bijzondere wijze met elkaar omgingen of zij legde verbanden waar we nooit aan gedacht hebben.

Ik daag Riek uit om ons eerstvolgende etentje dit wederom te doen waarbij ik hoop dat ze de afgelopen periode op de hak neemt en ook ons als EDOG zijnde een spiegel voor gaat houden. Dat ik bijvoorbeeld terug trad als regisseur en dat EDOG dan gelijk geen voorstellingen meer heeft, dat ik minder zichtbaar wilde zijn maar ook meteen twee keer per week mijn verhalen aan u opdring maar ook mijn blog verhalen met hierin inconsequenties zullen vast genoemd worden. Dat zal ik dan maar voor lief nemen.