Wat zegt U? Diemen?

De pers en ik weten elkaar wel te vinden. Ook vandaag staat er weer en mooi stuk in de Diemer Courant over ‘mijn’ Theatergroep Diemen die 20 jaar bestaat.

Ik weet nog de eerste keer dat ik in de Diemer Courant verscheen. Dat was als kind naar aanleiding van een protest dat enkele vriendjes en ik hadden richting de gemeente. Er was te weinig speelruimte voor de jeugd en ik zie me nog zitten met die vrienden op de trappen bij het postkantoor aan het Claes van Maersenplein waar we geïnterviewd werden. ‘Diemense jeugd wil meer speelruimte’ was de kop.

Toen ik bij EDOG kwam en daar mooie rollen mocht spelen werd mijn naam ook nog wel eens genoemd. In de toenmalige Nieuws van de Dag (vergelijkbaar met telegraaf) stond altijd een recensie van de voorstelling. Geschreven onder pseudoniem door iemand die een de Amsterdamse operette wereld geen onbekende was. Ik werd niet zo zeer genoemd vanwege mijn grote kwaliteiten op zanggebied maar veelal als ik weer eens met Edwin een hoop lol had gemaakt op het podium en het publiek daarvan had genoten.

Marjolein en ik hebben samen ook jarenlang de PR verzorgt voor EDOG. We zorgden voor de posters, flyers en benaderden de pers. Pers is altijd moeilijk want je moet niet denken dat jij interessant genoeg bent dat ze naar jou toe komen. Je moet ze zelf actief benaderen en blijven benaderen. naarmate het persmoment nader komt moet je ze wekelijks blijven stalken anders raak je uit beeld.

Uiteraard moet je soms ook eens ‘out of the box’ denken. Zo zijn we in contact gekomen met en Amsterdamse zender (niet AT5, maar ik weet de naam niet meer.) Zij hebben van onze repetities, opbouw en voorstellingen een mooie reportage gemaakt en ik mocht daaromheen wat vertellen. Bijzondere wereld die televisie.

Maar ook de radio hebben we eens gehaald. Het volgende verhaal valt in het niet bij wat Janny H. jaarlijks deed met radio NH. Zij was op de vrijdag-en de zaterdagochtend van de voorstellingen namelijk jaarlijks te horen met EDOG verhalen en het noemen van haar telefoonnummer voor kaarten. Ook deed ze daar regelmatig oproepen voor kostuums of onderdelen daarvoor.

Nee, ons radio verhaal verliep wat anders. Er was destijds een radioprogramma dat heette van Twaalf tot Twee. Dat werd gepresenteerd door Ted de Braak. Een leuk en informatief lunch programma waarbij ook wel eens culturele evenementen besproken werden. Wij vonden dat we een uniek ‘sellingpoint’ hadden, namelijk onze prachtige voorstellingen op een unieke locatie; De sporthal waarbij 60 vrijwilligers jaarlijks bijna een week vrij nemen om de sporthal om te toveren tot een uniek theater. We trokken de stoute schoenen aan en schreven een brief (mail bestond nog niet)

Wat schetst onze verbazing: er kwam reactie terug. We mochten komen om te vertellen over onze bijzondere voorstellingen op een unieke locatie. Wij naar Hilversum naar de radiostudio van de KRO. Mooi om daar eens een kijkje te mogen nemen. We waren op tijd en ja hoor enige tijd na aanvang van de uitzending mochten Marjolein en ik aanschuiven achter de microfoon. Toen begon het interview.

Ted de Braak vroeg of we een lange reis hadden gemaakt vanuit Diever. ‘ Ehhh Diever? nee uit Diemen.’ Nou ja een foutje kan gemaakt worden. ‘Oh: zei hij:’ zit het in Diemen? Toch wel bijzonder he die voorstellingen op de unieke plek.’ Wij antwoorden daar positief op en begonnen ons sporthal verhaal af te steken. Ted onderbrak ons: ‘maar jullie doen toch die Shakespeare uitvoeringen in dat openluchttheater?’

Toen viel bij ons het kwartje. Hij dacht dat wij uit Diever kwamen waar jaarlijks in het openluchttheater een Shakespeare festival plaatsvindt. Ook een uniek gebeuren. Dit festival heeft landelijke bekendheid.

Wij moesten even schakelen maar vonden EDOG uniek genoeg om daar boeiend over te vertellen en hiermee ook EDOG dus landelijke bekendheid te geven. Het lag aan hun redactie dat ze niet goed uitgevraagd hadden en onze brief niet goed gelezen. Het was een bijzondere ervaring.

Ach ja, als je maar in beeld blijft.